Rozdział 33

" - Nie mamy dla pani dobrej wiadomości - te słowa sprawiły, że moje serce zaczęło bić kilka razy szybciej, a ja zaczęłam spodziewać się najgorszego. "

Patrzyłam na funkcjonariuszy oczekując złej wiadomości. Moja twarz pobladła na sam dźwięk wypowiedzianych przez nich słów. Nie kojarzą mi się z niczym dobrym.
- Pański brat został mocno pobity i wylądował w szpitalu - młodszy z nich w końcu zebrał się, aby przekazać mi tą wiadomość.
Uniosłam brwi pytająco. W jednej chwili cały stres gdzieś wyparował.
- Oh, to widocznie pomyłka - odetchnęłam z ulga, opierając się o drzwi.
Policjanci spojrzeli na siebie, następnie zerkając do notesu, czytając coś uważnie.
- Pański ojciec to Edward Star, prawda? - spytał po chwili namysłu, zerkając na mnie pytająco.
- Tak, to prawda. Ale to musi być jakiś błąd, bo ja jestem jedynaczką - zaśmiałam się nerwowo, kręcąc rozbawiona głową.
- Hmm, nie będę wnikał w pańskie rodzinne sprawy, ale z papierów wynika, że jest to pański przyrodni brat, a jako że z pańskim ojcem nie ma żadnego kontaktu - posłał mi znaczące spojrzenie na co spuściłam zażenowana wzrok - to została jedynie pani z rodziny do poinformowania o całym wypadku. A to co pani postanowi zrobić to już tylko i wyłącznie pani sprawa - powiedział poważnym tonem, przenosząc chwilowo wzrok na Olgę wyłaniającą się zza rogu.
- Ania, co się dzieje? - jej oczy powiększyły się, kiedy zauważyła, że w progu stoi dwóch policjantów.
Pokręciłam uspokajająco głową, kładąc rękę na jej ramieniu.
- Nic to pomyłka - uśmiechnęłam się krzywo, zagryzając wargę.
- W takim razie niech pani tu podpisze i wszystko będzie gotowe - brunet spojrzał na mnie, podając mi swój notes oraz długopis.
Zawahałam się chwilę, bo skoro to nie jest mój brat to po co mam składać tam swój podpis? Zerknęłam na kartkę czytając wszystkie dane osobowe.
- Bartłomiej Star, 21 lat, poważne pobicie z kilkoma złamaniami - dążyłam wzrokiem po czarnym druku, czytając wszystko w myśli. Kiedy dotarłam do nazwy szpitalu w którym się znajduje, zamrugałam kilka razy, próbując zapamiętać adres. Westchnęłam przeciągle, biorąc od mężczyzny długopis, składając w odpowiednim miejscu swój podpis.
- Do widzenia - mruknęli oboje równocześnie, a ja nic nie odpowiadając zamknęłam szybko drzwi, patrząc dziwnie na Olgę.
- Co jest grane? - spytała, ciągnąc mnie za rękę w stronę kuchni.
Zaczerpnęłam więcej powietrza do ust, kręcąc z niedowierzaniem głową. Roześmiałam się melodyjnie, poprawiając sznurek od szlafroka, który odkrył moje udo.
- Całkiem zabawna sytuacja - kiwnęłam głową, podchodząc do ekspresu, z zamiarem zrobienia sobie kawy.
- Rzekomo mam brata - uśmiechnęłam się dziwnie, wlewając zaparzoną kawę do kubka.
Olga popatrzyła na mnie przez chwilę, mrużąc oczy.
- Trochę dziwne - wzruszyła ramionami, biorąc gryz jabłka, po które uprzednio sięgnęła na blat.
Po moich plecach przeszły ciarki, na samą myśl, ze mogłam żyć w takiej niewiedzy. Wydawało mi się, że to jest nierealne, bo kto normalny ukrywałby przed kimś, że ma brata? No własnie, nikt o zdrowym rozsądku. To by było zdecydowanie głupie. A z drugiej strony, czułam że to nie może być przypadek bo ile Ann Star jest w tym mieście?
Odłożyłam kubek na blat, nie biorąc z niej nawet łyka. Przeszłam do swojego pokoju, zakładając na siebie ciuchy, które wcześniej naszykowałam, następnie kładąc się na łóżku. Założyłam ręce za głowę, spoglądając w sufit.

Dwa dni później:

Możecie mnie uznać za wariatkę, ale całe zdarzenie sprzed kilku dni sprawiło, że nie mogę spać w nocy. Nie wiem co mam myśleć na ten temat, bo nigdy w życiu nawet mi nie przeszło przez myśl, że mogłabym się znaleźć w takiej sytuacji.
- Pański brat - powtarzałam w myślach słowa funkcjonariuszy, gryząc swoje wargi. Pamiętam kiedy będąc mniejsza, oglądałam jakieś seriale gdzie ludzie dowiadywali się po latach o tym, że są z domu dziecka, lub mają rodzeństwo i machałam na to ręką myśląc sobie, że nie potrafią cieszyć się z tego co mają. Jednak teraz, kiedy ta sprawa dotyczy również mnie, patrze na to z zupełnie innej strony.
Postawiłam torby z zakupami na blacie, stękając głośno na uczucie bólu w rękach. Spojrzałam na swoje dłonie, na których były widoczne czerwone ślady po uchwytach torby. Usiadłam na stołku, wzdychając przeciągle.
- Nie mam siły - mruknęłam do Olgi, która weszła zaraz za mną z kolejnymi torbami. Jej gesty wyglądały podobnie do moich, na co kąciki moich ust uniosły się lekko do góry.
- I to jest powód, dlaczego powinnyśmy mieć prawo jazdy - odetchnęła, siadając na krześle obok mnie - zdecydowanie musimy mniej jeść, żeby mniej nosić - zauważyła, unosząc palec do góry.
Oparłam głowę na ręce, nie mając siły podnieść się z miejsca, by zdjąć kurtkę. Kolejna nieprzespana noc sprawiła, że czułam się zmęczona, co można było też zauważyć po moim wyrazie twarzy.
- Dalej się tym zadręczasz? - głos Olgi dobiegł do moich uszu, po chwili ciszy.
Uniosłam głowę, przekręcając ją w jej stronę.
- A ty byś o tym nie myślała? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie, poprawiając się na stołku.
Na twarzy dziewczyny pojawił się grymas.
- Najlepszym rozwiązaniem byłoby żebyś tam pojechała i sprawdziła co jest grane - położyła rękę na moim udzie, masując je delikatnie - Jeśli to jest jakaś pomyłka to od razu wszystko wyjaśnisz i odetchniesz z ulgą. Już tyle razy Ci mówiłam, że nienawidzę kiedy masz taki posępny humor - zacmokała zniesmaczona, kręcąc głową.
Popatrzyłam chwilę na nią, następnie zerkając na zegarek.
- Masz rację, pojadę to załatwić - uśmiechnęłam się delikatnie, stając na równe nogi.
- Pamiętasz adres? Pojechać z tobą? - pytanie za pytaniem wydostawało się z jej ust, na co dyskretnie wywróciłam oczami.
- Pamiętam i dam sobie radę - poczochrałam jej włosy, na co szybko zwiększyła dystans między naszymi ciałami, posyłając mi wrogie spojrzenie.


***

Kiedy znalazłam się w wielkim budynku, rozejrzałam się na wszystkie strony.
- Przepraszam, gdzie jest recepcja? - zaczepiłam starszą kobietę, uśmiechając się łagodnie.
- Musi panienka przejść prosto do końca korytarza, a następnie skręcić w lewo - odpowiedziała, pokazując drżącą ręką długi korytarz.
Kiwnęłam głową dziękując i skierowałam się w tamtą stronę. Skrzywiłam się na widok zdenerwowanych ludzi, siedzących na poczekalni. Cały ''urok'' szpitala, jest dla mnie bardzo przytłaczający i smutny. Nie wiem czy potrafiłabym pracować w takim miejscu i codziennie patrzeć na wszystkich schorowanych ludzi.
Podeszłam do dużej białej lady, oblizując wargi.
- Dzień dobry, chciałam się spytać w której sali leży Bartłomiej Star? - niska blondynka, spojrzała na mnie spod swoich okularów, podchodząc bliżej.
- A jest pani kimś z rodziny? - uniosła brwi pytająco, a ja zagryzłam wargę nie wiedząc co odpowiedzieć.
- Tak, jestem jego siostrą - powiedziałam powoli, sama za bardzo nie wierząc w swoje słowa. Kobieta popatrzyła chwilę na mnie, a następnie podeszła do komputera, wpisując kilka słów na klawiaturze.
- Sala numer czterdzieści osiem - mruknęła cicho, na co kiwnęłam głową dziękując. Przeszłam w stronę windy, naciskając szary guzik w ścianie. Stukałam nogą w ziemie, oczekując aż pojawi się na moim piętrze. Przyznam, że jestem strasznie zestresowana całą sytuacją. Nie mam pojęcia co mam zrobić, bo przecież nie podejdę i nie powiem:
- Cześć, to ty jesteś Bartek? Jestem Ania, twoja siostra. Podobno - zaśmiałam się sama do siebie kręcąc głową, a kilka osób obok spojrzało na mnie dziwnie. Odchrząknęłam, wchodząc do windy, kiedy jej drzwi otworzyły się przede mną. Wcisnęłam odpowiedni guzik, opierając się o ściankę jednocześnie nabierając więcej powietrza do ust. Przeczesałam ręką włosy, zerkając w lustro, które się w niej znajdowało. Przełknęłam nerwowo ślinę, kiedy mocne szarpnięcie spowodowało, że w moim brzuchu wszystko się przewróciło. Kiedy znalazłam się na odpowiednim piętrze, zaczęłam kierować się wzdłuż korytarza szukając odpowiedniego numerku sali. Zatrzymałam się przy oknie wchodzącym do sali numer czterdzieści osiem. Wstrzymałam na chwilę oddech widząc na łóżku chłopaka z poobijaną twarzą i złamaną ręką. Skrzywiłam się na samą myśl pięści uderzanej o jego szczękę. Oczy chłopaka powiększyły się, kiedy zobaczył mnie w oknie. Szybkim ruchem odsunęłam się w bok, chowając za ścianą. Oparłam się o nią plecami, szybko oddychając. Przełknęłam nerwowo ślinę, ponownie wychylając się zza ściany, jak male dziecko podczas jakiejś zabawy. Oczy chłopaka nadal wpatrzone były w okno, w efekcie czego zostałam przyłapana na gorącym uczynku. Poprawiłam szybko włosy, przechodząc w stronę wejścia do sali. Ponownie nabrałam więcej powietrza do ust, próbując wyjść na zdecydowaną i pewną siebie, jednak kiedy przekroczyłam próg wszystko się we mnie skurczyło.
- Więc jednak cię powiadomili? - cichy głos chłopaka rozszedł się echem po sali.
Stanęłam w miejscu patrząc na niego pusto.
- Właśnie przyjechałam wyjaśnić całą tą pomyłkę - wykrztusiłam, wsuwając ręce do kieszeni w swojej kurtce.
Klatka piersiowa chłopaka unosiła się w szybkim tempie, a oczy biegały po całym moim ciele, co sprawiło, że czułam się cholernie niekomfortowo. Stałam jak słup w jednym miejscu, przyglądając się całemu obrazowi przede mną. Kilka kabelków było podpiętych do torsu chłopaka, a jego głowa była owinięta bandażem, spod którego wydobywały się pasma grubych, kruczoczarnych włosów.
- Nie chciałem żebyś dowiedziała się w taki sposób - powiedział ledwo słyszalnie, na co zmarszczyłam nos.
Zaśmiałam się cicho, przechodząc kilka kroków do tyłu.
- Ale o czym ty mówisz? Zaraz pójdę do recepcjonistki wszystko wyjaśnić, przyszłam tu z ciekawości - powiedziałam szybko, przeczesując ręką włosy. Poprawiłam zamek w kurtce, podsuwając go bardziej pod szyję, mimo że nie było mi wcale zimno. Po prostu nie wiedziałam co mam zrobić ze swoimi dłońmi.
Głośne westchnięcie rozeszło się po sali, a ja rozejrzałam się podziwiając niezwykłą akustykę całego miejsca.
- Porozmawiajmy - mruknął, unosząc delikatnie plecy do góry. Głośne syknięcie wydostało się z jego ust, kiedy prawdopodobnie naruszył bolącą część ciała, co przy jego poobijanym ciele nie było najtrudniejszą sprawą. Spojrzałam na niego przelotnie, odwracając się szybko na pięcie.
- Nie mamy o czym - wzruszyłam ramionami, stawiając wielki krok do przodu.
- Ania nie zachowuj się jak dziecko, i usiądź koło mnie - warknął niskim głosem.
Rozchyliłam usta, odwracając się w jego stronę.
- Skąd ty człowieku znasz moje imię? - pisnęłam cienkim głosem. Wszystko zaczęło mnie powoli przerażać. Nie ma opcji, by okazało się, że posiadam rodzeństwo. Po co do jasnej cholery miałoby być to przede mną ukrywane?
Kolejne westchnięcie wydostało się z ust chłopaka. Spojrzałam na niego pytająco, a on lekkim kiwnięciem głowy wskazał na krzesełko stojące obok jego łóżka. Zagryzłam wewnętrzną stronę policzka wahając się. A co jeśli to kolejna intryga, i wszystko zostało dokładnie przemyślane? Jeśli wszyscy współpracują z Mattem i próbują wkopać mnie w jeszcze większe gówno, mimo że tak naprawdę nie powinnam mieć nic wspólnego z ich sprawami?
Przeszłam powoli do przodu, ostrożnie siadając na białym krześle. Napięłam całe ciało, próbując opanować swoje drżące nogi. Powinnam chyba szukać wolnego terminu u psychologa, który pomoże mi to wszystko poukładać w mojej głowie.
- Nie mogłem Ci powiedzieć - mruknął, krzywiąc się.
Uniosłam brwi do góry, spoglądając na niego. Będąc w mniejszej odległości mogłam bardziej przyjrzeć się jego poobijanej twarzy.
- Nie jesteś moim bratem. Po co rodzice mieliby to przede mną ukrywać? - sapnęłam zirytowana, unosząc ręce go góry - I dlaczego ty byś nic z tym nie robił, skoro wiedziałeś że masz siostrę? - zaśmiałam się nerwowo, czując że ta rozmowa nie ma najmniejszego sensu.
- To jest długa historia - mruknął, poprawiając się na poduszkach.
Uniosłam brwi, patrząc na niego dziwnie.
- I tylko tyle masz mi do powiedzenia? - podniosłam się z miejsca, patrząc na niego z góry - Po dziewiętnastu latach swojego życia, nagle dowiaduje się, że niby mam brata, który został pobity i leży w szpitalu, a on mówi mi że to długa historia - roześmiałam się głośno, klaskając w ręce - Ktokolwiek Cię nasłał, chyba ma mnie za niezłą idiotkę - sapnęłam zirytowana, zaciskając ręce w pięści.
Zęby chłopaka przejechały po już i tak mocno popękanej wardze, zagryzając ją ze zdenerwowania. Zamrugałam kilka razy, przyglądając się jego gestowi, robiąc to samo zupełnie nieświadomie. Wplotłam rękę we włosy, kręcąc głową.
- Głupie pieprzenie - wysyczałam przez zaciśnięte zęby, szybkim krokiem wychodząc z sali. Podeszłam do windy, mocno uderzając w przycisk. Warknęłam głośno, przechodząc obok w stronę schodów, zbiegając z nich w szybkim tempie. W połowie drogi przystanęłam na jednym ze schodków, opierając się plecami o ścianę. Popatrzyłam chwilę przed siebie, zamykając oczy. Czułam się okropnie sfrustrowana. Gdybym miała przed sobą worek treningowy, zapewne uderzałabym w niego ile bym miała sił. Nie wyobrażam sobie tego, że to wszystko mogło zostać przede mną utajone.
- Przepraszam, czy pani źle się czuje? - poczułam jak ktoś klepie mnie po policzku, na co gwałtownie otworzyłam oczy. Przede mną stała młoda pielęgniarka ze zmartwionym wyrazem twarzy.
- Dusze też mi pani zoperuje? - warknęłam, szybko zbiegając z kolejnych schodków. Usłyszałam za sobą odchrząknięcie i dźwięk trepów obijanych o schody. Wypuściłam głośno powietrze z ust, równo z momentem otwieranych przeze mnie drzwi wyjściowych. Szybkim krokiem przeszłam w stronę stojącej po drugiej stronie jezdni taksówki. Nigdy nie czułam się tak bardzo zirytowana faktem, że ludzie mogą być takimi szmatami.

***
Na szczęście udało mi się przedostać do swojego pokoju bez spotkania po drodze Olgi z milionem kolejnych pytań o wszystko. Odetchnęłam z ulgą, przekręcając klucz w drzwiach. Zdjęłam szybkim ruchem oba buty z nóg, rzucając się na łózko. Skuliłam się, podsuwając kolana pod brodę, obejmując rękoma poduszkę. Przymknęłam oczy, próbując zignorować dzwoniący telefon w kieszeni mojej kurtki. Zaczęłam poruszać nogą, warcząc pod nosem.
- Dajcie mi wszyscy cholerny spokój - mruknęłam w poduszki, wbijając paznokcie w skórę swoich dłoni. Przeniosłam lewą dłoń na swoją talie, szarpiąc się z suwakiem kieszeni, wyciągając z niej komórkę. Nie patrząc na ekran, przesunęłam po nim palcem, przykładając telefon do ucha. Nie wydałam z siebie żadnego dźwięku, oczekując tego od osoby po drugiej stronie słuchawki.
- Tęsknie - znajomy niski, zachrypnięty głos sprawił że mocniej wtuliłam się w swoją kolorową poduszkę - Cholernie potrzebuję cię przy sobie i dłużej nie wytrzymam jeśli wszystko będzie tak wyglądać - zamknęłam oczy, słuchając wszystkiego co ma mi do powiedzenia.
Mój oddech zamiast się opanować, ponownie przyśpieszył powodując, że moja klatka piersiowa unosiła się i opadała w szybkim tempie.
- Jeśli zaraz cię nie zobaczę, wszystko we mnie eksploduje - warknął, a po drugiej stronie rozszedł się dźwięk włączanych kierunkowskazów.
Nadal milczałam czując jak oblewa mnie fala gorąca.
- Powiedz coś, słyszę twój oddech - sapnął do słuchawki, na co przycisnęłam do siebie mocnej poduszkę.
- Przyjedź do mnie - wyszeptałam, czując że jeśli powiem to głośniej, to wszystkie emocje, które się we mnie kumulują wyjdą na zewnątrz.
- Właśnie to robię - oznajmił, a ja mimo że go nie widziałam, mogłam wyczuć, że na jego twarzy pojawił się zadziorny uśmiech.
Przejechałam koniuszkiem języka po dolnej wardze zwilżając jej powierzchnię.
- I z tego co wiem Olga jest u Daniela, a mi zaraz zepsuje się samochód, więc będziesz musiała mnie przenocować - powiedział zupełnie poważnie.
Zagryzłam wargę podnosząc się z łóżka, podchodząc w stronę okna.
- Zobaczymy co da się zrobić - uśmiechnęłam się na widok auta, parkującego na podjeździe.


________________________________________________
Zaskoczeni? Myślicie że to może być brat ani czy raczej to wszystko pułapka? Może macie jakieś inne teorie? Oczekuje ożywionej debaty w komentarzach! :D