Rozdział 23

Perspektywa Ani:
Przekręciłam się na bok, unosząc powoli powieki. Promienie słońca wchodzące do pokoju przez okno sprawiły, że się skrzywiłam. Odruchowo podniosłam dłoń do czoła robiąc z niej daszek. Zamrugałam kilka razy, skanując wzrokiem pokój. Przez chwilę nie mogłam zrozumieć dlaczego nie jestem u siebie, ale wspomnienia z wczorajszej nocy szybko zalały moją głowę. Miejsce obok mnie było puste co oznaczało, że Janek już wstał. Rozejrzałam się z zamiarem znalezienia jakiegoś zegarka, którego jak na złość nigdzie nie było. Westchnęłam odgarniając białą kołdrę ze swojego ciała i podniosłam się do pozycji siedzącej. Poprawiłam włosy przeczesując je ręką na plecy. Wstałam z łóżka, kierując się do wyjścia. Zeszłam cicho po schodach, rozglądając się na boki. Weszłam do kuchni, zagryzając wargę na widok chłopaka stojącego w samych dresach, opierającego się o blat.
- Dzień dobry kochanie - jego lekko zachrypnięty głos dobiegł do moich uszu. Podszedł do mnie i ujął mój podbródek, zadzierając delikatnie moją głowę do góry, by zaraz musnąć delikatnie moje usta.
Kąciki moich ust uniosły się delikatnie do góry. Przyjemnie tak rozpocząć dzień.
- Jak się spało? - spojrzał na mnie i posłał w moją stronę zadziorny uśmiech, który miał mi uświadomić, że bardziej chodzi mu o wydarzenia przed spaniem.
Spuściłam delikatnie głowę, by zakryć włosami swoją twarz. Nie wiem jak mam się zachować, tym bardziej, że poszliśmy na całość.
- Dobrze - zaśmiałam się nerwowo, zakładając za ucho kosmyk włosów.
- A tobie? - podniosłam głowę, by spojrzeć mu w twarz.
- Jak nigdy wcześniej - mruknął, patrząc mi prosto w oczy.
Czułam jak fala gorąca oblewa moje ciało. Skanowałam wzrokiem każdy centymetr jego twarzy, zjeżdżając wzrokiem na jego lekko zaczerwienione ramiona. Rozchyliłam delikatnie usta, przechodząc za niego, by obejrzeć jego plecy na których widniały mocno czerwone ślady, spowodowane drapaniem moich paznokci.
- O mój boże, zrobiłam ci krzywdę - sapnęłam szybko, kładąc dłoń na wysokości jego łopatki.
Z jego ust wydostał się głośny śmiech. Odwrócił się w moją stronę, jednocześnie łapiąc mnie za rękę, która zjechała z jego pleców.
- Spokojnie, to nie boli - zaśmiał się, podchodząc krok bliżej. - Mogę powiedzieć, że to było podniecające. To oznacza, że było ci dobrze - puścił do mnie oczko, unosząc powoli moją dłoń do swoich ust, następnie całując delikatnie jej wierzch.
Patrzyłam na niego nie wiedząc co mam powiedzieć. Jest cholernie czarujący.
- Jesteś głodna? - posłał mi pytające spojrzenie i splótł nasze palce razem.
Pokręciłam przecząco głową.
- Zaraz muszę iść do domu - przejechałam językiem po dolnej wardze, zwilżając ją.
Na twarzy Janka pojawił się grymas oznaczający, że moje słowa mu się nie spodobały.
- Zostań ze mną - zamruczał, podchodząc jeszcze bliżej i układając ręce na moich biodrach. Uniosłam głowę do góry, śmiejąc się pod nosem.
- Nie mogę. Muszę porozmawiać z Olgą, bo mówiła że ma ważną sprawę - wzruszyłam ramionami, patrząc na niego.
- Ale przyjdziesz do mnie wieczorem? - westchnął, posyłając mi spojrzenie pełne nadziei.
Czułam się dziwnie, widząc go takiego. Zupełnie innego. Nie wiem ile ten chłopak ma oblicz, ale wiem że każde cholernie mnie kręci. Mimo że ciągle się kłócimy nie wyobrażam sobie bez tego życia. Pokiwałam twierdząco głową, nie odrywając od niego wzroku. Na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech. Ułożył swoje dłonie na moich policzkach i zbliżył się do mnie, całując w czoło. Przymknęłam oczy, kolejny raz czując przyjemne uczucie w brzuchu.
- Może cię podwieźć? - mruknął, odsuwając się powoli ode mnie.
- Nie, przejdę się. Dobrze mi to zrobi - odchrząknęłam, posyłając mu delikatny uśmiech i skierowałam się na górę, by ubrać się w ciuchy, które wczoraj miałam na sobie. Zdecydowanie muszę pobyć trochę sama za sobą. Muszę pomyśleć o tym wszystkim co się teraz dzieje.

***

Przekręciłam kluczem w drzwiach jednocześnie naciskając klamkę. Weszłam do domu, rzucając torbę na szafkę obok.
- Wróciłam! - krzyknęłam, żeby oznajmić Oldze, że jestem w domu.
Ściągnęłam buty i ułożyłam je koło drzwi. Przechodząc w stronę salonu zatrzymałam się przy lustrze, spoglądając w swoje odbicie. Zaczesałam włosy do tyłu idąc dalej.
- Halo? - mruknęłam, nie dostając żadnej odpowiedzi od dziewczyny. Zmarszczyłam brwi, kiedy zauważyłam że nie ma jej ani w salonie, ani w kuchni. - Olga, żyjesz? - zaśmiałam się, obracając wokół własnej osi.
- Myje się, zaczekaj - usłyszałam przytłumiony głos dobiegający z łazienki.
Kiwnęłam głową w stronę drzwi, mimo że i tak mnie nie widziała. Wypuściłam ze świstem powietrze z ust, opadając na kanapę twarzą w poduszki. Uśmiechnęłam się do siebie, sama nie wiedząc z jakiego powodu. Po prostu czułam się dziś dobrze. Przekręciłam głowę w bok słysząc szuranie kapci, co oznaczało że Olga znalazła się w salonie.
- Co się tak cieszysz? - zmarszczyła czoło, wycierając ręcznikiem mokre włosy.
Pokręciłam głową, próbując przybrać normalny wyraz twarzy.
- Nic. Miałaś mi o czymś powiedzieć - odchrząknęłam, przekręcając się całkowicie na plecy. Dziewczyna podeszła do jednego z foteli siadając w nim wygodnie.
- Mam dla ciebie dobrą wiadomość - uśmiechnęła się, kładąc ręcznik na swoich kolanach. Spojrzałam na nią wyczekująco.
- Wyjeżdżam dzisiaj na dwutygodniowe praktyki, wiec masz wolną chatę - oznajmiła, poprawiając swój szlafrok na wysokości uda.
Skrzywiłam się, podnosząc do pozycji siedzącej.
- I dopiero teraz mi o tym mówisz? - mruknęłam, patrząc na nią z głupią miną.
- No nie mów że się nie cieszysz. Masz cały dom do swojej dyspozycji i możesz zapraszać kogo tylko chcesz - odparła na co wywróciłam oczami.
Chyba zapomniała, że ja to nie ona i nie mam szerokiego grona znajomych.
- Nie lubię mieszkać sama - skrzywiłam się, na co dziewczyna się zaśmiała.
- Jak chcesz mogę ci załatwić jakiegoś przystojnego, tymczasowego współlokatora - puściła do mnie oczko. - Myślę że Janek nie będzie miał nic przeciwko, żeby spędzić z tobą dwa tygodnie w jednym domu - spojrzała na mnie, posyłając znaczące spojrzenie.
Złapałam za poduszkę leżącą obok mnie i z zamachem rzuciłam nią w dziewczynę.
- Spokojnie, poradzę sobie - mruknęłam, podnosząc się z kanapy i kierując do kuchni. Podeszłam do lodówki, otwierając ją i wyciągając butelkę wody mineralnej.
- No co? Każdy normalny zauważy, że oboje na siebie lecicie - postać Olgi wyłoniła się zza rogu wraz z charakterystycznym dźwiękiem szurania kapci.
Odkręciłam niebieski korek butelki, kładąc go na blacie, na który zaraz sama wskoczyłam.
- Po pierwsze nie lecimy na siebie. Jesteśmy tylko przyjaciółmi - mruknęłam, spoglądając w jej stronę. - A po drugie, powinnaś zainwestować w kapcie w swoim rozmiarze - zaśmiałam się i przybliżając butelkę do ust, przyssałam się do niej.
Dziewczyna przeszła w stronę okna znowu wydając dziwny dźwięk, który przypominał starego dziadka przemieszczającego się w nocy do łazienki, na co zaśmiałam się w butelkę.
- Co ci się niby nie podoba, co? - skrzywiła się. - Zresztą, daj spokój, nawet dziecko zauważy, że Janek pieprzy cię wzrokiem. Teraz tylko czekać aż wylądujecie w łóżku. Pomiędzy wami jest to coś - odparła przekonanym głosem, poprawiając troczek swojego szlafroku i przenosząc wzrok na swoje ciapki.
Słysząc jej słowa, wciągnęłam gwałtownie powietrze do ust co w efekcie sprawiło, że zachłysnęłam się wodą. Zaczęłam kasłać, jednocześnie zeskakując z blatu. Dziewczyna podeszła do mnie, śmiejąc się głośno i uderzyła mnie kilka razy w plecy. Przetarłam usta wierzchem dłoni, spoglądając na dziewczynę z niedowierzaniem.
- A skąd wiesz, że już nie wylądowaliśmy? - spojrzałam na nią spod byka, uśmiechając się zadziornie.
Dziewczyna zmierzyła mnie wzrokiem podchodząc bliżej mnie i kładąc rękę na moim podbródku po to, żeby zaraz unieść go do góry i przyjrzeć się dokładnie mojej twarzy. Zmrużyła oczy, odsuwając się ode mnie i okrążając.
- To by tłumaczyło fakt dlaczego jesteś cała w skowronkach, a w twoich oczach widać iskierki radości - powiedziała strasznie poważnym głosem, nadal bacznie mi się przyglądając.
Zaczęłam się śmiać, podchodząc ponownie do blatu po korek od butelki, którą następnie zakręciłam.
- O mój boże, przecież ty dzisiaj u niego nocowałaś! - sapnęła, wytrzeszczając oczy.
- Skąd wiesz? - zmarszczyłam brwi, odwracając się w jej stronę.
- Janek wczoraj do mnie dzwonił i mówił, żebym się o ciebie nie martwiła, bo jesteś u niego i o mój boże, dzisiejszej nocy przeżyłaś swój pierwszy raz! - pisnęła, podbiegając do mnie i mocno mnie przytuliła.
Rozchyliłam usta, nie wiedząc co powiedzieć.
- Mówisz, że jesteście tylko przyjaciółmi? - zaśmiała się sarkastycznie. - Opowiadaj jak do tego doszło. Wszystko ze szczegółami, łącznie z odczuciami podczas orgazmu! - klasnęła w ręce, ciągnąc mnie za łokieć w stronę salonu.
Przyłożyłam dłoń do czoła, krzywiąc się. Mogłam się domyślić, że tak będzie. Olga jest typową dziewczyną, która chce wiedzieć wszystko, co tylko jest możliwe.
- Opowiem ci wszystko jak wrócisz - zaśmiałam się.
Dziewczyna skrzywiła się, posyłając w moją stronę zawiedzione spojrzenie.
- To jest bardzo długa historia, uwierz - westchnęłam, kładąc rękę na jej ramieniu. - A ty masz...?
- Czterdzieści minut do wyjazdu! - pisnęła, spoglądając na zegarek na ścianie, jednocześnie zrywając się z miejsca i biegiem kierując się w stronę łazienki.
Kiwnęłam głową, uśmiechając się do siebie i opadając plecami na poduszki.
- Będzie coś z tego? - dziewczyna ponownie pojawiła się w salonie. Jej ciekawość wzięła górę. Wywróciłam oczami, wskazując ręką na zegarek, na co ona sapnęła niezadowolona i wróciła do łazienki.
- Wszystko zaczyna się powoli układać - mruknęłam pod nosem, uśmiechając się delikatnie.

Kiedy Olga pojechała zebrałam wszystkie siły jakie we mnie zostały i zmotywowałam się do kąpieli. Kiedy się odświeżyłam i ubrałam w czyste ubrania, zamówiłam taksówkę. Nie chciało mi się ponownie iść tak daleko na nogach, tym bardziej że pogoda nie należy do najlepszych. Stanęłam przed lusterkiem oglądając się w nim. Przejechałam po ustach pomadką, która nadała moim wargom ładnego połysku. Schowałam telefon do kieszeni kurtki, łapiąc za klucze i wychodząc z domu. Wyszłam równo z momentem, kiedy taksówka podjechała pod mój dom. Dzisiaj wszystko jest takie poukładane. Wsiadłam do samochodu, podając kierowcy adres.
Nie minęło nawet dziesięć minut, a już stałam pod drzwiami domu chłopaka. Zastukałam delikatnie w brązowe drewno jednocześnie naciskając klamkę. Pchnęłam drzwi, nadal stojąc w miejscu. W domu panowała całkowita ciemność, co sprawiło, że poczułam się jak w horrorze. Przekroczyłam powoli próg, zamykając za sobą cicho drzwi. Zdjęłam z siebie kurtkę, wieszając ją po omacku na jednym z wieszaków.
- Janek? - mruknęłam, rozglądając się na boki. Przeszłam kawałek do przodu z zamiarem włączenia światła, ale kiedy nacisnęłam ręką włącznik w korytarzu nadal panowała zupełna ciemność. Po moich plecach przebiegł dreszcz. Jeśli to jest jakiś żart z jego strony, to trochę nie udany.
- Halo? - zaśmiałam się nerwowo. Skierowałam się w stronę schodów, łapiąc się kurczowo poręczy. Czułam się nieswojo, kiedy nie mogłam dostrzec niczego wokół siebie. Stąpałam powoli po schodach, denerwując się coraz bardziej. Wyciągnęłam ręce do przodu z zamiarem znalezienia jakiegoś punktu oparcia. Do mojego nosa dobiegł dobrze mi znany, intensywny zapach perfum chłopaka. Stanęłam w miejscu, patrząc przed siebie, próbując wysilić się na dostrzeżenie czegoś w ciemności.
- Wiem, że gdzieś tu jesteś - wywróciłam oczami, kontynuując swoją wspinaczkę na pierwsze piętro. Ponownie wyciągnęłam przed siebie ręce, wzdrygając się, kiedy natknęłam się na nagi tors chłopaka.
- Co ty robisz? - pisnęłam, podchodząc jeszcze bliżej niego, by móc zobaczyć jego twarz, na której jak zwykle widniał zadziorny uśmiech.
- No witaj kochanie - wyszczerzył się, na co uniosłam jedną brew do góry.
- Jesteś nawiedzony - sapnęłam, kręcąc głową i uderzyłam go pięścią w ramie.
Jego ręce przeniosły się na moje biodra, unosząc mnie do góry, na co oplotłam go nogami w pasie.
Przeszedł kilka kroków do przodu, wchodząc do swojego pokoju i skierował się w stronę łóżka.
- Tęskniłem - wymruczał, kładąc mnie plecami na miękkiej pościeli.
Przyciągnęłam go do siebie bliżej uśmiechając się delikatnie.
- Ja też - szepnęłam, zerkając mu prosto w oczy.
Chłopak pochylił się nade mną, opierając ręce po obu stronach mojej głowy. Jego włosy były ustawione we wszystkie strony, co sprawiało seksowne wrażenie. Przybliżył się do mnie, trącając swoim nosem o mój, następnie składając delikatny pocałunek na moich wargach. Przymknęłam oczy, uśmiechając się szeroko. Pierwszy raz byłam szczęśliwa i mogłam to pokazać.
- Dlaczego taki jesteś? - szepnęłam, przesuwając rękę na jego ramię.
- To znaczy jaki? - zaśmiał się, patrząc na mnie spod grzywki. Drugą rękę skierowałam na jego plecy, przejeżdżając po niej opuszkami palców. Czułam jego ciepła skórę.
- Taki..dobry w stosunku do mnie - wzruszyłam ramionami, nie wiedząc jak dobrać słowa. - Sprawiasz, że nie mogę przestać się uśmiechać - mruknęłam szczerze, przenosząc dłoń na jego twarz i przejechałam nią wzdłuż jego kości policzkowej.
Janek uniósł się do góry, spoglądając na mnie.
- Dobrze się przy tobie czuję - odparł, przejeżdżając powierzchownie językiem po ustach.
Dążyłam wzrokiem za jego ruchami, zagryzając wargę.
- I chcę sprawić żebyś ty czuła się tak samo przy mnie - puścił do mnie oczko, ponownie pochylając się nade mną i układając rękę na podbródku, by uwolnić moją wargę spod nacisku zębów. Wyciągnęłam rękę, kładąc ją na jego kark i przyciągnęłam go do siebie, gwałtownie wpijając się w jego usta. Cholernie tego potrzebowałam. Ten chłopak już dawno sprawił, że mój mózg przestał prawidłowo pracować. Pchnęłam go delikatnie w bok, przekręcając się i wspinając na niego.
- Już dawno to zrobiłeś - szepnęłam, ujmując jego twarz w swoje dłonie. Przejechałam językiem po jego dolnej wardze, zagryzając ją delikatnie.
- Więc dasz nam szansę? - oderwał się ode mnie, spoglądając w moje oczy. Rozchyliłam usta, słysząc jego słowa. Do moich uszu dobiegł dźwięk mojego dzwonka w telefonie. Poderwałam się z łóżka kierując w stronę drzwi.
- To pewnie Olga. Miała zadzwonić, kiedy dotrze na miejsce - sapnęłam, wychodząc z pokoju i nie zważając na ciemność, pobiegłam w stronę schodów. Chciałam zdążyć dobiec do swojej kurtki, zanim dziewczyna się rozłączy, więc szybko przeskakiwałam schodki. Chyba przeliczyłam swoje siły, bo będąc w połowie moja lewa noga zsunęła się gwałtownie sprawiając, że zleciałam na sam dół, obijając przy okazji głową w podłogę. Serce podeszło mi do gardła w momencie spadania. Kiedy usłyszałam dźwięk mojego ciała opadającego na ziemię, straciłam kontakt z rzeczywistością.

***

- Co z nią? - usłyszałam zachrypnięty męski głos dochodzący gdzieś z tyłu mojej głowy.
- Mocne uderzenie sprawiło, że mogą wystąpić pewne komplikacje - kolejny męski głos odbił się od moich uszu.
Rozwarłam powoli powieki, jednak skrzywiłam się, wydając z siebie przeciągły jęk, czując przeszywający ból w głowie i nodze.
- Jakie komplikacje? Do kurwy nędzy, niech pan mówi wyraźniej - warknięcie chłopaka, sprawiło że po moich plecach przebiegł dreszcz. - Obudziła się - chłopak klasnął z entuzjazmem w ręce, co sprawiło, że jeszcze bardziej się skrzywiłam.
Nie miałam pojęcia o co chodzi. Nie wiedziałam gdzie jestem, z kim jestem, a nawet kim sama jestem. Przez moje oczy przeszły światełka, które sprawiły, że ponownie jęknęłam z bólu.
- Ania, jak się czujesz? - zmartwiony głos młodego chłopaka, sprawił że przeniosłam na niego swój przyćmiony wzrok.
Kim on do cholery był? Co się do cholery dzieje? Patrzyłam na niego przerażonym wzrokiem. Chłopak podszedł do mnie i złapał mnie za rękę.
- Tak się przestraszyłem - szepnął, całując moją dłoń.
Przekręciłam głowę w stronę starszego mężczyzny, który dotykał mojej nogi i sprawiał że jeszcze bardziej mnie bolała.
- Kim wy jesteście? Zostawcie mnie w spokoju - wyszeptałam cichym głosem, nie mając siły powiedzieć tego w inny sposób.
Ręka chłopaka zacisnęła się nieco mocniej wokół mojej, sprawiając że na mojej twarzy pojawił się grymas. Patrzył na mnie zdezorientowanym wzrokiem, nie inaczej niż ja na niego.
- Co się dzieje? - sapnął, spoglądając na lekarza, który słysząc moje słowa podszedł blisko mojej twarzy.
- Widocznie mocny wstrząs mózgu, sprawił że ma zaniki pamięci - powiedział poważnym tonem, na co chłopak gwałtownie podniósł się, wplątując rękę którą przed chwilą ściskał moją dłoń we włosy.
- Jakie zaniki pamięci? - wysyczał przez zaciśnięte zęby, podchodząc bliżej faceta.
- Niech się pan odsunie i nie utrudnia mi pracy. Musimy ją zabrać do szpitala i przeprowadzić tomografię głowy. Nie mogę nic stwierdzić bez przeprowadzenia tego badania - powiedział, wyciągając telefon z kieszeni.
Chłopak spojrzał na mnie, łapiąc się za głowę. Cofnął się kilka kroków do tyłu z zamachem uderzając z pięści w ścianę, przez co przeraziłam się jeszcze bardziej. Zacisnęłam oczy, próbując uspokoić oddech. W mojej głowie panowała zupełna pustka. Czułam, że zaraz ból przeszyje każdą, nawet najmniejsza komórkę mojego ciała. Nie czułam się bezpiecznie.


___________________________________________________________
Co wy na to, że kiedy oboje zaczęli ze sobą współgrać, przydarzyła się taka sytuacja?
W tym rozdziale poznaliśmy kolejną twarz Jasia, tą bardziej kochaną i opiekuńczą. 

Poza tym chciałam wam bardzo, ale to bardzo podziękować za 300 tysięcy wyświetleń. A nawet już niedługo 320 tysięcy. To jest takie niesamowite i daje mi mega motywacje do dalszego pisania. 

Wiem, że długo nie dodawałam tego rozdziału, ale tak wynikło z mojego czasu. Staram się na ile mogę, uwierzcie.  

Jeśli macie jakieś pytania, zapraszam na aska: http://ask.fm/Ana_anax

:)