Rozdział 7

Kiwnięciem głowy zachęcił mnie, abym do niego podeszła. Przełknęłam nerwowo ślinę i ze spuszczoną głową zrobiłam kilka kroków w stronę kuchni, również opierając się o blat.
Pewnie teraz myślicie, że jestem nienormalna wstydząc się chłopaka bez koszulki, no nie? Jestem pewna, że większość dziewczyn w moim wieku jest już po pierwszym razie, ale ja nawet się nie całowałam, więc niby jak mam reagować, hm?
Janek upił łyk coli z puszki, po czym odstawił ją na stolik.
- Okej, więc jeśli jesteś już rozpakowana, to chyba pora, by pokazać ci resztę domu - klasnął z entuzjazmem w swoje dłonie.
Kiwnęłam twierdząco głową. To dobry pomysł, może przez to uda mi się nie błądzić w tym wielkim pałacu. Chłopak ruszył przodem, prowadząc mnie do jakiegoś pomieszczenia. Szłam powoli za nim obserwując jego plecy. Może to dziwne, ale chciałam ich dotknąć, wydawały się być takie ciepłe i gładkie.
- Więc tu jest salon - przerwał moje, trochę nie na miejscu myśli, wskazując na wielkie pomieszczenie, w którym mieściła się ogromna sofa, na której usiadłaby masa osób. Naprzeciwko niej stał stolik, a na ścianie wisiał duży telewizor. Całe pomieszczenie było w kolorze beżu z niewielkimi akcentami czerni.
- Bardzo ładnie - rozejrzałam się jeszcze raz po pomieszczeniu.
Janek zaczął iść dalej, a ja znów ruszyłam za nim. Podłoga w całym domu była tak ciepła, że od razu miałam ochotę zostać w nim do końca życia. Wiedziałam, że to nie jest możliwe. Przyzwyczaiłam się do zimna w swoim mieszkaniu i do spania w skarpetkach, więc chyba czeka mnie mała zmiana.
Tym razem znaleźliśmy się w łazience. Rozejrzałam się, skanując wzrokiem ogromne pomieszczenie.
- Ona jest większa od mojego domu - zaśmiałam się, spoglądając na chłopaka.
- Do najmniejszych nie należy, ale można w niej też robić dużo fajnych rzeczy - mrugnął do mnie okiem.
To jak tak wygląda jego łazienka, to już wyobrażam sobie jak wyposażony jest jego pokój.

Pokazał mi jeszcze kilka pustych sypialni, kolejną łazienkę oraz inne pomieszczenia. Najbardziej zdziwił mnie pokój do gier. Ja ledwo płaciłam za utrzymanie swojego domu, a on ma takie rzeczy. Dobrze, że mu się powodzi.
Kiedy się obejrzałam znowu znaleźliśmy się w kuchni. 

- Nie wstydź się niczego, jedz i pij co chcesz i kiedy chcesz - sięgnął po szklankę i sok pomarańczowy, a następnie mi go podał.
Uśmiechnęłam się do niego, nalewając trochę napoju do szklanki. 

- Cały dom jest piękny - upiłam łyk, oblizując usta. 

- A teraz Ty jesteś jego częścią - puścił oczko w moją stronę, chowając ręce w kieszenie dresów.
Zagryzłam wnętrze policzka, odstawiając szklankę na stół. 

- Postaram się jak najszybciej znaleźć coś taniego i pójść na swoje - zaczesałam włosy do tyłu. 

- Daj spokój, możesz tu zostać ile tylko chcesz. Sama widzisz, że nie brakuje tu miejsca - powiedział podchodząc do okna. - Prawdę mówiąc, będzie mi lepiej jeśli nie będę w tym wielkim domu sam. Uśmiechnęłam się na jego słowa. 

- Dziękuję - jedynie tyle zdołałam powiedzieć.
Nie jestem najlepsza w rozmowach, tym bardziej z płcią przeciwną. Zawsze kiedy wchodzę w jakąś dyskusję mówię zdecydowanie za dużo, a potem tego żałuje, więc stwierdziłam, że lepiej jak będę gryźć się w język i tego się trzymam. Spojrzałam na zegarek wiszący nad progiem, który własnie zauważyłam. Jest już dwudziesta druga czterdzieści. 

- Ja chyba pójdę się już położyć, jestem strasznie zmęczona - odstawiłam sok na blat.
Janek odwrócił się w moją stronę posyłając mi delikatny uśmiech. 

- Idź odpocznij. Dobranoc - kiwnął głową. 

Ruszyłam na górę, po drodze zastanawiając się czy dobrze zapamiętałam drzwi do poszczególnych pomieszczeń. Nawet nie jestem w stanie opisać jaki ten dom jest przytulny. Znaczy pewnie możecie porównać jak byście się czuli w domu w którym jest 15 stopni, siedząc we własnym pokoju, kiedy czasem w bluzie i kocu jest zimno, a w domu który jest tak urządzony i ma podgrzewaną podłogę. To jest dla mnie nowość, i zachwycam się tym jakbym była jakimś neandertalczykiem. Całe szczęście trafiłam do pokoju bez problemu. Podeszłam do szafy, w której całkiem niedawno poukładałam ciuchy. Wyciągnęłam z niej czystą bieliznę, krótkie spodenki i bluzkę z krótkim rękawkiem. Jest lato, więc mogę sobie pozwolić na taką krótszą piżamę. Następnie skierowałam się do łazienki, która znajdowała się w moim pokoju. Nie była aż tak ogromna, jak ta na dole, ale była strasznie urocza. Również była typowo dziewczęca, dostosowana do naszych potrzeb. Położyłam ciuchy na małej półeczce, która stała koło umywalki. Postanowiłam, że wezmę prysznic. Związałam włosy na czubku głowy w luźny kok, po czym weszłam do kabiny. Strumień ciepłej wody sprawił, że się odprężyłam. 

Leżałam na łóżku i nie mogłam zasnąć. Była burza, a ja mam straszną fobię na jej punkcie. Dawno nie widziałam, żeby deszcz, wiatr i grzmoty były tak silne. Pisnęłam, kiedy piorun był tak głośny, że miałam wrażenie jakby uderzył pod oknem domu. Schowałam twarz w poduszkę głęboko oddychając. Jedni boją się pająków, inni ciemności, a ja panicznie boje się burzy. Nie potrafię opanować tego strachu, a to, że znajdowałam się w nie swoim domu i w obcym łóżku, sprawiło, że czułam się jeszcze bardziej zagrożona. Ulewa była tak ogromna, że po pokoju roznosił się straszny odgłos, kiedy ciężkie krople odbijały się od dachu. Moje ciało trzęsło się jak galaretka, kiedy usłyszałam czyjś szept. Podniosłam głowę i w sekundzie, kiedy błysk rozświetlił pokój, dojrzałam postać Janka stojącego koło mojego łóżka. 

- Boisz się burzy? - położył się obok mnie.
Spojrzałam na niego, mimo że nie widziałam zbyt wiele. Bardzo mi to sprzyjało, bo nie chciałam żeby widział mojej reakcji na najmniejszy grzmot. To dziecinne.

- Nie chciałam cię obudzić, przepraszam - jęknęłam ściskając ręką kołdrę. Zrobiłam z siebie idiotkę, piszcząc na cały dom. 

- Nie spałem - mruknął, poprawiając się na łóżku.
W pokoju znów rozległ się dźwięk grzmotu. Jęk rozpaczy wyszedł z moich ust, zanim skuliłam się chowając głowę w poduszkę. To ruch bezwarunkowy, nic na to nie poradzę. Do moich uszu dobiegł śmiech chłopaka. 

- Nie śmiej się - jęknęłam - to nie jest wcale śmieszne. - pociągnęłam nosem. Otarłam policzki z łez, które wydostały się na zewnątrz podczas kolejnego grzmotu.
Jego twarz skierowała się w moją stronę i mogłam w niej dostrzec zdziwienie. 

- Shhh, nie płacz - jego ręce oplotły się wokół moich bioder, przyciągając mnie bliżej siebie.
Moje całe ciało całkowicie się spięło, na jego gest. 

- Nie bój się okazywać emocji - mruknął cicho w moje włosy.
Wypuściłam powietrze z ust, jednocześnie rozluźniając całe ciało. Kiedy nastąpił kolejny błysk, a po nim mocny grzmot, od którego aż zatrzęsła się podłoga, mój policzek wtulił się w jego nagi tors, a ręce wylądowały na plecach. Przyczepiłam się do niego jak dziecko szukające schronienia.

Nie wiem ile czasu spędziłam tak do niego przylepiona, ale burza już ustąpiła i poszła sobie daleko stąd. Mimo to, nie chciałam zmieniać pozycji, bo było mi przyjemnie. 

Perspektywa Janka:

W sumie to słodkie, że boi się burzy. Kiedy jej ciało wtuliło się w moje, poczułem się dziwnie. Nigdy nie wchodziłem w tak bliskie relacje z jakąś dziewczyną z którą nie łączył mnie seks. Jej ręce oplotły mój tors, pozostawiając dłonie na moich plecach. By sprawić, żeby się rozluźniła zacząłem kreślić wzorki palcami na jej plecach. Przez jej ciało przeszedł tak mocny dreszcz, że sam mogłem go poczuć. Widocznie sprawiło jej to przyjemność, bo jej głowa odchyliła się delikatnie do tyłu. Strasznie mi to pochlebiało, że mam na nią taki wpływ i zwykły dotyk sprawia, że doznaje nowych rzeczy. Obserwowałem jej ciało. Nie, nie jestem psychopatą, którym kiedyś mnie nazwała. Po prostu to jest fascynujące i trzeba przyznać, także podniecające.
Na moich ustach pojawił się uśmiech, kiedy zauważyłem, że jej oczy były przymknięte, a z ust wydostawały się ciche pomruki zadowolenia. Przejechałem palcem wskazującym, wzdłuż jej kręgosłupa, na co jej ręce poruszyły się na moich plecach, lekko przejeżdżając po nich paznokciami. Jęknąłem cicho w poduszkę, zdając sobie sprawę jaka jest wrażliwa i delikatna, dzięki czemu inne rzeczy, które mógłbym z nią zrobić byłby niesamowite. Chyba każdy osiemnastoletni chłopak, widząc taki obraz dziewczyny zareagowałby w ten sam sposób. Przyznam się, że kiedy po raz pierwszy ją spotkałem zwróciłem uwagę na jej urodę. Po prostu nadawała się na moją partnerkę do różnych imprez, ale teraz, kiedy jej obecność sprawia, że czuję się cholernie dobrze, chce jej dać jak najwięcej dobrego. 

Zauważyłem, że jej powieki się uniosły, a wzrok wylądował na mojej twarzy. 

_____________________________________________________________________________________

Chciałam wam bardzo, bardzo podziękować za to, że piszecie mi takie komentarze. Wczoraj pojawiło się 1500 wyświetleń, a dziś już ponad tysiąc co dało nam ponad 3 tysiące wyświetleń przez półtora tygodnia. Nie spodziewałam się, że to opowiadanie aż tak wam się spodoba. 

Chciałam ten rozdział zadedykować Dominice Wiatr oraz jej przyjaciółce Gabrysi Dobranowskiej, która napisała mi wiele miłych słów. 

Dziękuje wam jeszcze raz bardzo mocno. Jesteście kochani. :)