Rozdział 11

"Jego twarz wyrażała, maksymalne zdezorientowanie. Nie spodziewałeś się tego idioto, co?"

Perspektywa Janka:
- Udowodnić ci, że nie jestem taka niewinna jak myślisz? - jej delikatny głos, dobiegł do moich uszu. Moja szczęka zacisnęła się, kiedy poczułem jak składa na niej pocałunek. To co właśnie zrobiła, było ostatnią rzeczą, której bym się spodziewał. Jej dłonie przesunęły się wzdłuż mojej klatki piersiowej. Obserwowałem każdy jej ruch, nadal siedząc na parapecie. Oblizałem usta, kiedy znów zaczęła przybliżać swoją twarz do mojej. Byłem gotowy na kolejny pocałunek z jej strony. Objęła moje policzki swoimi zimnymi dłońmi, zbliżając się do mnie.
- Chyba powinieneś posprzątać - wyszeptała prosto w moje usta, następnie odsuwając się ode mnie. Patrzyłem na nią zdezorientowany, analizując co własnie zrobiła.
- Podeszłaś mnie? - spojrzałem na nią, zdając sobie sprawę, że robiła to dla żartu.
Na twarzy szatynki, pojawił się uśmiech, który wyrażał dumę. Zmrużyłem oczy, posyłając dziewczynie groźne spojrzenie. Jej usta rozchyliły się, po czym skierowała się biegiem na górę wyczuwając, że jeśli dłużej będzie tak stać, to się na nią rzucę. Zaśmiałem się do siebie, jednocześnie rozglądając po salonie. Westchnąłem widząc, że właściwie zniszczyłem wszystkie ozdoby, które się tu znajdowały. Spojrzałem na swoje dłonie, które w sumie aż tak bardzo nie bolały. Podszedłem do włącznika światła, wciskając go dwoma palcami. Światło pojawiające się w salonie sprawiło, że zmrużyłem oczy. Skierowałem się do kuchni, potykając się po drodze o but, który leżał na środku pomieszczenia. Zmarszczyłem czoło, kopiąc go w kąt pokoju. Podszedłem do jednej z szafek, w której trzymałem miotłę i worek na śmieci i zabierając go ze sobą wróciłem do salonu. Zmiatanie tego wszystkiego zajęło mi dobre dwadzieścia minut. Położyłem pełny worek pod ścianą, gasząc światło. Wsunąłem ręce do kieszeni, wchodząc po schodach na górę. Minąłem swój pokój, podchodząc do drzwi od pokoju Ani, które były uchylone. Stanąłem przy nich, opierając się o ścianę.

Perspektywa Ani:
Stałam przy lustrze, patrząc w swoje odbicie. Zaczesałam włosy ręką do tyłu, by nie opadały na moje oczy. Przejechałam po ustach ochronną pomadką, a następnie je oblizałam, bo smak pomarańczy sprawił, że miałam ochotę ją zjeść. W odbiciu lustra, zauważyłam postać Janka, wchodzącego do mojego pokoju.
- Już ci na dzisiaj wystarczy - mruknęłam rozbawionym głosem.
Jego ręce uniosły się w obronnym geście, wycofując się z mojego pokoju.
- Dobranoc księżniczko! - krzyk chłopaka rozniósł się po całym domu.
Zamrugałam kilka razy do siebie, kierując się do łóżka. Upadłam na nie w taki sposób, jakbym nie widziała go kilka miesięcy. Zanurzyłam głowę w poduszki, wypuszczając z ust głośne westchnięcie.

Kolejny dzień nie zaczął się najlepiej. Kiedy otworzyłam oczy, moją głowę przeszył straszliwy ból, który pojawił się znikąd. Przekręciłam się na drugi bok, wtulając w poduszkę. Patrzyłam w drzewo za oknem, które bujało się od porywistego wiatru. Prawdopodobnie spadek ciśnienia, wywołał u mnie to całe osłabienie. Zaraz minie tydzień, od kiedy nie ma mnie w domu. Ojciec pewnie zdążył się zorientować, że mnie nie ma. Chociaż nie byłoby dla mnie zaskoczeniem, gdyby nic nie zauważył. Mimo to, już dawno powinnam tam iść, by sprawdzić czy wszystko jest w porządku. W końcu to mój dom. Moje powieki znowu stały się ciężkie i ospałe, ale nie pozwoliłam sobie na zmarnowanie całego dnia, leżąc w łóżku. Stanowczym ruchem zsunęłam z siebie kołdrę. Podniosłam się do pozycji siedzącej, zakładając włosy za ucho. Ziewnęłam przeciągle, po czym znów opadłam plecami na poduszki. Ostatnio złapałam dużego lenia i nie powiem, że mi on nie przeszkadza. Kolejny raz zmobilizowałam się by wstać, tym razem przechodząc do kolejnego etapu, jakim było położenie nóg na dywanie. Ale ze mnie wyczynowiec, prawda? Podniosłam się do pozycji stojącej, obciągając bluzkę, by leżała na mnie tak jak powinna. Podeszłam powolnym krokiem do okna. Skrzywiłam się widząc ciemne chmury i deszcz, który sprawiał, że widoczność była ograniczona. Usiadłam na parapecie, opierając głowę o szybę. Cisza w domu sprawiła, że mogłam wsłuchać się w krople deszczu, które obijały się o parapet. Uchyliłam delikatnie okno, by poczuć świeże powietrze. Różnica temperatur sprawiła, że cała szyba zaparowała. Zaczęłam na niej kreślić różne wzorki, robiłam tak całe dzieciństwo. Uniosłam jedną brew, chichocząc ze swojego dzieła. Zeskoczyłam z parapetu kierując się do toalety. Odświeżyłam się i założyłam na siebie czyste ubrania. Oblizując usta skierowałam się do wyjścia. Nie ma najlepszej pogody, ale postanowiłam, że to własnie teraz pójdę zobaczyć co z ojcem. Będąc na dole, włożyłam na nogi trampki i bluzę z kapturem, który nasunęłam na głowę. Kiedy przekroczyłam próg mieszkania, uderzyła we mnie fala letniego powietrza, zmieszanego z zapachem deszczu. Wsuwając ręce do kieszeni bluzy, skierowałam się pieszo do swojego prawdziwego domu. Nie miałam do niego dalej, niż do centrum.
Stanęłam przy bramie, zastanawiając się czy to na pewno jest dobry pomysł. Zagryzłam wewnętrzną stronę policzka. Pchnęłam furtkę nogą, tak jak to miałam w zwyczaju. Wchodząc na schody, zsunęłam ze swojej głowy kaptur. Nacisnęłam delikatnie klamkę, pchając drzwi do przodu. Rozejrzałam się po korytarzu, zaglądając przy okazji do salonu. Przełknęłam nerwowo ślinę, nie widząc nigdzie ojca. Czyżby był na tyle nierozsądny, żeby opuścić dom, zostawiając otwarte drzwi? Nie zdejmując butów, skierowałam się do swojego pokoju, pozostawiając na podłodze ślady błota. Gdy miałam położyć rękę na drzwiach, zostały one gwałtownie otwarte. Podskoczyłam w reakcji na głośny dźwięk, obijanego drewna o ścianę. Podniosłam wzrok do góry, umieszczając go na moim ojcu, który stał patrząc na mnie w ten sposób co zawsze.
- Gdzie byłaś tyle czasu? - warknął w moją stronę.
Jego ton spowodował, że na moich rękach pojawiła się gęsia skórka.
- Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć - mruknęłam w jego stronę, wywracając oczami. Odwróciłam głowę w bok, kiedy dotarł do mnie nieprzyjemny zapach alkoholu, bijący z mojego pokoju, który prawdopodobnie stał się teraz nowym, ulubionym miejscem ojca.
- Chcesz mi powiedzieć, że niby co? Przez te dni które cię nie było, spałaś u koleżanek? - spojrzał na mnie, biorąc łyk jakiegoś napoju z żółtej butelki.
- Tak - mruknęłam, nie odwracając głowy w jego stronę.
- Przecież ty nie masz koleżanek - jego śmiech dobiegł do moich uszu.
Zagryzłam wargę słysząc jego słowa.
- To, że ty o nich nie wiesz, nie znaczy, że ich nie mam - syknęłam w jego stronę, odsuwając się kilka kroków w tył.
Butelka, którą chwilę temu trzymał w swoich rękach wylądowała na podłodze. Uniosłam brwi do góry.
- Niedługo zarośniesz w tym syfie - wskazałam głową na porozwalane rzeczy.
- Zamknij się dziwko. To, że nie było cię w domu kilka dni nie znaczy, że możesz do mnie pyskować. Pewnie poszłaś się puszczać za pieniądze, bo nie nadajesz się do niczego lepszego.
Jego słowa uderzyły we mnie z podwojoną siłą.
- Co, ile zarobiłaś przez ten czas? Może pożyczysz trochę tatusiowi na wieczne nieoddanie? - zakpił, następnie śmiejąc się z swojego żartu, który widocznie uznał za zabawny.
- Pieprz się - wycedziłam przez zaciśnięte zęby, patrząc prosto w jego oczy.
Ręce ojca zacisnęły się wokół mojego nadgarstka. Co oni z tym mają? Chyba to jest najbardziej maltretowana część mojego ciała. Przełknęłam ślinę, próbując wyrwać się z jego uścisku.
- Nie zapominaj, że jestem twoim ojcem - syknął w moją stronę, przez co odrzuciłam głowę w tył.
Zaśmiałam się ironicznie.
- Ojciec nie robi takich rzeczy swojej córce - kręciłam nadgarstkiem, mając nadzieje, że w jakiś sposób uda mi się uwolnić, ale mimo wszystko on był silniejszy.
- A córka nie zabija własnej matki - jego słowa sprawiły, że w mojej głowie zaczęło szumieć.
Nie potrafiłam dłużej tego słuchać, więc sięgnęłam po bardziej drastyczne sposoby, kopiąc go w krocze. Kiedy jego ręka uwolniła mój nadgarstek, biegiem skierowałam się do wyjścia.
- Nie wracaj tu suko - ostatnie słowa dobiegły do moich uszu, zanim zatrzasnęłam za sobą drzwi.
W moich oczach pojawiły się łzy. Podniosłam głowę do góry, jakby to miało w jakiś sposób zahamować ich wydostawanie się na zewnątrz. Deszcz nie przestał padać, przez co krople obijały się o moją twarz, ale nie dbałam o to. Nawet sobie wie wyobrażacie, jak bardzo czułam się źle. Nie chodzi mi o ból fizyczny, bo on zawsze jest do wytrzymania, ale psychiczny. W szybkim tempie znalazłam się pod drzwiami domu Janka. Zagryzałam usta tak mocno, że w niektórych miejscach wydostawała się z nich krew.
A córka nie zabija własnej matki. Słowa ojca ciągle chodziły po mojej głowie.
- Przecież to był cholerny wypadek! - krzyknęłam do drzwi, jakby to miało jakikolwiek sens. Wsunęłam rękę w mokre od deszczu włosy, ciągnąc je do góry. Drzwi od mieszkania otworzyły się, a w progu stanął Janek. Widocznie usłyszał mój krzyk. Nie myśląc o niczym, podbiegłam do niego, rzucając się na jego szyję.

Perspektywa Janka:
Schodziłem schodami, kierując się do salonu, kiedy usłyszałem krzyk dochodzący zza drzwi. Zmarszczyłem czoło, rozpoznając głos Ani. Kiedy otworzyłem drzwi, dziewczyna bez namysłu wtuliła się w moje ciało.
- Ej mała, co jest? Gdzie ty byłaś? - mruknąłem do niej, kładąc jedną dłoń na jej mokrych plecach, a drugą wsuwając telefon do tylnej kieszeni swoich spodni.
- Przytul mnie - szepnęła ledwo słyszalnie.
Byłem delikatnie zdezorientowany całą sytuacją, ale nie zastanawiając się dłużej, położyłem ręce na jej biodrach unosząc ją delikatnie do góry. Jej nogi owinęły się wokół mojego pasa.
- Jesteś cała przemoczona, musisz się przebrać - gdy jedną ręką podtrzymywałem jej ciało, drugiej użyłem do zamknięcia drzwi wejściowych. Niosąc dziewczynę na rękach, skierowałem się prosto do jej pokoju. Mokre ciało dziewczyny sprawiło, że moja bluzka także stała się jedną wielką kałużą. Usiadłem na jej łóżku, sadzając ją na swoich kolanach.
- Powiesz mi co się stało? - odsunąłem z jej twarzy kosmyk włosów, który przykleił się do jej czoła. Wzrok, który mi posłała, był jednym z tych, których nie chcę widzieć już nigdy więcej. Wyrażał ból i kompletne zagubienie.
- Dobra - westchnąłem - Ty się połóż, a ja dam ci jakieś suche ciuchy - mruknąłem, odbiegając od tematu, by jeszcze bardziej nie pogarszać sytuacji.
Dziewczyna kiwnęła głową, schodząc z moich kolan. Podszedłem do jej szafy z zamiarem wyciągnięcia jej jakiejś bluzki. Ugryzłem się w wargę, kiedy otwierając jedną z szafek, natrafiłem na czerwony koronkowy stanik.

Perspektywa Ani:
Zajęłam się zdejmowaniem butów, które następnie odłożyłam obok szafki nocnej. Wywróciłam oczami, przyłapując Janka na otwieraniu półki w której trzymałam bieliznę. Rzuciłam go jedną z poduszek, które leżały na moim łóżku, by przypomnieć mu, że ja też tu jestem i wszystko widzę.
- Ała, za co to - jego śmiech dobiegł do moich uszu, kiedy poduszka uderzyła go prosto w tył głowy.
- Za darmo - mruknęłam, ponownie wywracając oczami. Nie miałam humoru, by z nim teraz żartować. Zdjęłam z siebie mokra bluzę, pozostając w białym topie, który także nie należał do najsuchszych.
- Trzymaj - czyste ciuchy wylądowały w moich rękach.
Uśmiechnęłam się delikatnie do chłopaka, kierując się do łazienki, żeby się przebrać. Zdjęłam z siebie resztę mokrych ubrań, wieszając je na suszarce. Włożyłam na siebie czarny podkoszulek i spodenki, które zostały wybrane przez Janka. Rozczesałam splątane włosy szczotką, następnie zaczesując je ręką do tyłu.
- Może obejrzymy jakiś film? - propozycja chłopaka dobiegła do moich uszu, kiedy tylko opuściłam toaletę. Spojrzałam na niego, podchodząc bliżej łózka.
- W sumie czemu nie? - wzruszyłam ramionami, siadając na białej pościeli. Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
- Tylko nie horror, mam dość nerwów na dzisiaj - wtrąciłam, nim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Leżałam z głową w poduszkach, patrząc tępo w ekran telewizora. Na dworze zdążyło się ściemnić, przez co w pokoju także było szaro. Komedia którą własnie oglądaliśmy, nie była w najmniejszym stopniu zabawna. Przymknęłam oczy z zamiarem zaśnięcia.
- Halo, nie śpimy! - klaśnięcie w ręce przez Janka sprawiło, że moje ciało podskoczyło.
Spojrzałam na niego, przecierając rękoma twarz. Jego śmiech dobiegł do moich uszu.
- Nie śmiej się ze mnie - wyrzuciłam ręce do góry w geście irytacji.
- Będę, bo jesteś zabawna - puścił oczko w moją stronę, no co uderzyłam go z pięści w ramie.
- Widzę, że opadła nam pani z sił - stwierdził, oceniając moje uderzenie.
Zmrużyłam oczy, przekręcając się tak, że teraz siedziałam na swoich nogach.
- A chcesz się bić? - mruknęłam, całkowicie poważnie.
Twarz chłopaka wyrażała maksymalne rozbawienie, mimo to próbował złapać trochę powagi, co dało śmieszny efekt. Jego brwi uniosły się do góry.
- Nie bije się ze słabszymi - po raz kolejny puścił oczko w moją stronę.
- Ale ja nie jestem słaba! - pisnęłam, robiąc zniesmaczoną minę.
- A tulipany zimą nie rosną! - powiedział zmieniając ton głosu, który prawdopodobnie miał naśladować mój, następnie robiąc tą samą minę co ja.
- Przegiąłeś - mruknęłam, rzucając się na niego. Zaczęłam okładać go poduszką, a jego śmiech sprawił, że miałam coraz większą ochotę go nią udusić. Wyciągnął swoje ręce do przodu, wyrywając z moich dłoni narzędzie zbrodni rzucając je w kąt pokoju. Spojrzał na mnie uśmiechając się szeroko. Zaśmiałam się, widząc jego wyraz twarzy. To jest śmieszne, że ten chłopaka potrafi czasem sprawić, że się go boje. Usiadłam na nim okrakiem, wywołując na jego twarzy zdziwienie. Film na DVD się skończył, przez co w pokoju zapanowała zupełna ciemność. Pochyliłam się na łóżku, by zapalić lampkę nocną, która nie dała zbyt wiele światła.
- Ale mamy nastrój - śmiech chłopaka dobiegł do moich uszu. Spojrzał na mnie kładąc ręce na moich plecach. Przez moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz.
Pochyliłam się nad nim, układając głowę w zagłębieniu jego szyi. Wiem, że tak raczej nie postępuje dziewczyna, która dzień wcześniej została prawie uderzona przez tego chłopaka, ale ja po prostu tego potrzebowałam. Jego dłonie, spacerowały wzdłuż mojego kręgosłupa, przez co doznawałam relaksu. Między nami panowała kompletna cisza. To dziwne, że w jego obecności czuje się swobodnie, co w sumie można zauważyć. Uniosłam głowę patrząc na jego twarz. Uśmiechnął się szeroko, widząc moje rozczochrane włosy. Jednym ruchem, przekręcił się tak, że teraz to on leżał nade mną. Opierał swoje ręce nad moją głową. Jego włosy były zmierzwione w różne strony, co sprawiało, że wyglądał seksownie. Zagryzłam wargę patrząc na jego twarz.
- Wiesz, że jesteś urocza? - mruknął prosto do mojego ucha, powodując dreszcze na moich plecach. Jego palec wylądował na moich ustach, robiąc to co zawsze. Zaśmiałam się cicho, oblizując szybko wargi. Jego twarz wyrażała całkowite skupienie. Wyglądał tak jakby nad czymś intensywnie myślał. Obserwowałam go bawiąc się guzikiem od pościeli. Jego ręka zjechała na mój podbródek, a wzrok skierował się na moje oczy. Zamrugałam kilka razy, ponownie oblizując usta ze zdenerwowania. Jego oczy przeniosły się na moje wargi, skupiając na nich całą swoją uwagę. Zrobiło mi się duszno, kiedy zauważyłam, że jego twarz powoli zbliża się do mojej. Przymknęłam oczy, kiedy jego ciepłe wargi znalazły się na moich. Jego druga ręka przeniosła się na mój policzek przejeżdżając po nim palcami. Nasze usta zaczęły się poruszać w pełnej synchronizacji. Moje serce biło jak oszalałe, miałam wrażenie, że zaraz ze mnie wyskoczy. Jego język przejechał po mojej dolnej wardze, przez co złapałam za jego koszulkę, przyciągając go bliżej swojego ciała.



_________________________________________________________________________________
Dziękuje wam za ponad 80 tysięcy wyświetleń w tak krótkim czasie. Nie spodziewałam się, że tak wam się spodoba to opowiadanie. :)
Kolejny rozdział prawdopodobnie pojawi się w piątek. :)