Rozdział 12

"Jego język przejechał po mojej dolnej wardze, przez co złapałam za jego koszulkę, przyciągając go bliżej swojego ciała."

Jego usta napierały na moje z coraz większą zachłannością. Był to mój pierwszy pocałunek, ale jestem pewna, że nie ma osoby, która robiłaby to w lepszy sposób niż on. Oderwaliśmy się od siebie, łapiąc oddechy. Jego oczy świeciły w ciemności, przez promienie lampki nocnej, padające na jego twarz. Jego ciało nadal znajdowało się nad moim, podpierając się dłońmi nad moją głową. Uniosłam ręce, kładąc je na jego klatce piersiowej. Jego wzrok przeniósł się na moje dłonie, obserwując moje ruchy. Przejechałam nimi wzdłuż jego torsu, kierując się ku jego szyi. Jednym ruchem przyciągnęłam go do siebie, wpijając ponownie w jego usta, tym razem z mojej inicjatywy. Cholernie ciągnęło mnie do tego chłopaka, mimo że był dupkiem. Musnęłam delikatnie jego usta, następnie odrywając się od niego i powtarzając tą czynność kilka razy. Jego usta zaczęły zsuwać się z moich ust, kierując się na szyję. Kiedy złożył delikatny pocałunek w jej zagłębieniu, odchyliłam głowę do tyłu, by miał do niej lepszy dostęp. To było cholernie przyjemne. Wsunęłam ręce w jego gęste włosy, mierzwiąc je. Jego język, kreślił szlaki na mojej szyi sprawiając, że z moich ust wydostał się cichy jęk.
Jego ciało opadło obok mojego, przez co cicho sapnęłam niezadowolona, że to już koniec. Leżałam patrząc w sufit, badając wzrokiem jego każdy centymetr.
- Opowiedz mi coś o sobie - mruknęłam do chłopaka, nie przenosząc na niego wzroku.
Między nami nastała chwila ciszy. Janek patrzył w jeden punkt, widocznie zastanawiając się czy to dobry pomysł. Spojrzałam na niego wyczekująco.
- Nie wiem co mam ci powiedzieć - wzruszył ramionami, sięgając po koc.
- Po kolei. Co z twoimi rodzicami? - złapałam za jeden koniec materiału, rozkładanego przez chłopaka, by również się nim okryć.
Widocznie nie trafiłam z pytaniem, ponieważ szatyn przekręcił się nerwowo na łóżku, odchrząkując. Westchnęłam, wsuwając głowę między poduszki. Ten chłopak wie o mnie bardzo dużo, a za to ja nie wiem o nim najprostszych rzeczy, które już dawno powinnam wiedzieć. Bardzo nurtowało mnie pytanie, skąd ma tyle pieniędzy na taki dom oraz płacenie mi niemałej kwoty, bo przecież nie pracuje, ale wolałam nie zagłębiać się od razu w takie tematy.
- Znalazłam fajne mieszkanie do wynajęcia. Blisko centrum - mruknęłam, wsuwając dłoń pod poduszkę.
Jego głowa zwróciła się w moją stronę.
- Nie musisz się wyprowadzać - przekręcił się całym ciałem tak, by mieć lepszy widok na moją twarz.
- Ale powinnam. Mam już wystarczającą sumę pieniędzy, mogę zacząć życie na nowo - wzruszyłam ramionami jakby to było oczywiste.
- Nie dobrze ci tu? - jego ciemne włosy, opadały na jego czoło.
- To nie tak. Jest mi tutaj bardzo dobrze, ale nie uważasz, że powinnam zacząć radzić sobie sama? -przeniosłam wzrok na koc, dotykając ręką jego delikatnej tekstury.
- Będziesz miała na to jeszcze czas, a skoro ci tu dobrze to zostań - spojrzałam na niego, nic nie odpowiadając. Westchnęłam przeciągle, wypuszczając powietrze z ust.
Ciało chłopaka podniosło się z mojego łóżka.
- Idź spać. Jutro porozmawiamy - mruknął wychodząc z pokoju, zamykając za sobą drzwi.
Jeśli tak ma wyglądać każda nasza rozmowa, to nie chce o nich nawet myśleć. Przymknęłam oczy, rozkładając się na całym łóżku.

***

Obudziłam się o godzinie dziewiątej. Dzisiejsza pogoda różniła się diametralnie od wczorajszej. Promienie słoneczne wpadały do pokoju, rażąc mnie w oczy dlatego, że zapomniałam opuścić rolet. Dobra pogoda żeby pobiegać, prawda? Spojrzałam na ekran swojego telefonu. Niebieska lampeczka migała, oznaczając że mam jednego nieprzeczytanego smsa. Wzięłam go do ręki, odblokowując ekran.

Od: Janek
Cześć mała. Dziś mam wiele do zrobienia, dlatego nie będzie mnie długo w domu. Zamówiłem pizzę, dlatego jak wstaniesz, możesz sobie ją zjeść.

Wstałam z łóżka, kierując się do wyjścia. Skoro mówi, że jest pizza to niby na co mam czekać? Zeszłam schodami, do kuchni. Jedynym minusem posiadania tak wielkiego domu jest straszliwa cisza. Nie dziwię się, że Janek chce, żeby ktoś dotrzymywał mu towarzystwa. Kiedy zauważyłam na blacie karton od pizzy, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Wzięłam z niego jeden kawałek. Usiadłam na blacie, biorąc mały kęs. Ciekawe co ma do robienia, że nie będzie go prawie cały dzień w domu. Wiem, że nie powinnam się tym interesować, bo to nie są moje sprawy, ale skoro on mi nic nie mówi, to muszę zdać się na siebie. Sięgnęłam po karton soku pomarańczowego, nalewając go trochę do szklanki. Upiłam łyk, następnie oblizując usta. Pizza na śniadanie sprawiła, że jeszcze bardziej czułam potrzebę wysiłku fizycznego. Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Chwilę potem stałam, opierając się plecami o framugę drzwi i zakładałam swoje buty do biegania. Poprawiłam na nogach leginsy tak, żeby szew był na swoim miejscu. Wyszłam z domu zamykając za sobą drzwi na klucz, który znalazłam na wieszaku w korytarzu. Gorące promienie, lipcowego słońca otuliły moje ciało, przez co od razu zrobiło mi się gorąco. Zbiegłam ze schodów, kierując się w stronę bramy. Rozejrzałam się wzdłuż ulicy, układając w głowie plan trasy. Miałam do wyboru biec w stronę swojego domu lub w zupełnie inną, mało znaną mi część miasta. Wybrałam tą drugą wersję. Wsunęłam słuchawki do uszu, rozpoczynając powolny trucht przed siebie. Po jakimś czasie skręciłam w jedną z alejek parku. Zwolniłam, kiedy zauważyłam postać, której postura bardzo przypominała mi Janka. Stanęłam w miejscu, przy okazji biorąc głęboki oddech. Zmrużyłam oczy i zrobiłam daszek z ręki, by przyjrzeć się bliżej chłopakowi. Miał na sobie krótkie czarne spodenki i białą bluzkę z dekoltem w serek. Jego włosy były zmierzwione na różne strony. Byłam pewna, że to on i już miałam się kierować w jego stronę, kiedy moją uwagę przykuła, wysoka blondynka machająca do chłopaka ręką. Cofnęłam się kilka kroków do tyłu, aby w razie gdy chłopak się odwróci, nie zostać przyłapana na obserwowaniu jego osoby. Oparłam się o drzewo udając, że wykonuje ćwiczenia rozciągające. Dziewczyna podbiegła do Janka z szerokim uśmiechem na ustach. Kiedy chłopak ucałował ją w policzek, mój wyraz twarzy się zmienił. Nic mi nie wspominał, że ma dziewczynę. Oblizałam usta, przypominając sobie jego smsa, który mówił że ma dziś wiele do zrobienia i nie będzie go długo w domu. Więc teraz wiem co jest tego powodem. Kiedy dwójka, złapała się za ręce, kierując w stronę wyjścia z parku, zamrugałam kilka razy, skanując wzrokiem dziewczynę. Wyciągnęłam jedna słuchawkę z uszu myśląc, że może zdołam usłyszeć o czym rozmawiają, jednak odległość między nami była zbyt duża. Nie powiem, czułam się dziwnie z myślą, że wczoraj ten chłopak całował się ze mną, a dziś całuje inną. Ale przecież nie mogę mu nic zarzucić, bo nic nas nie łączy. No chyba, że kontrakt. Wsunęłam z powrotem słuchawkę do uszu, wracając do poprzedniej czynności jaką był bieg. Skierowałam się w zupełnie inną stronę, niż dwójka. Biegłam dobre dwadzieścia minut, skręcając w różne uliczki. Wbiegłam na jedną z polan, rozglądając się. Oblizałam suche usta, karcąc się w głowie za to, że nie wzięłam ze sobą butelki wody mineralnej. Łąka wyglądała naprawdę przyjemnie, dlatego skierowałam się przed siebie, tym razem idąc powolnym krokiem. Wyjęłam telefon z kieszeni z zamiarem zmienienia piosenki. Zegarek ukazywał czternastą trzydzieści. Rozchyliłam usta, zdając sobie sprawę, że na prawdę długo biegałam. Jednak postanowiłam, że zanim zacznę wracać chwilę odpocznę. Skierowałam się w lewo, idąc w stronę kilku drzew. Usiadłam pod jednym z nich, przymykając oczy. Nie chce myśleć, jak wyglądała moja twarz w reakcji na straszny upał zmieszanym z wysiłkiem fizycznym. Przymknęłam oczy, wsłuchując się w muzykę.

Przebudziłam się, podnosząc głowę do góry. Moje oczy szeroko się otworzyły, kiedy dotarło do mnie co się dzieje. Zerwałam się z ziemi na równe nogi. Na niebie już nie było słońca, a panował za to straszny mrok. Moje serce zaczęło bić szybciej. Jak ja mogłam zasnąć na tyle godzin? Jak to się stało? Rozglądałam się na wszystkie strony, krzywiąc się.
- Boże, idiotko - szepnęłam do siebie.
Nie wspominałam, że oprócz burzy boję się także ciemności? Przełknęłam ślinę, robiąc jeden krok do przodu. Wszędzie dookoła było ciemno, a wielka przestrzeń sprawiała, że nie miałam pojęcia z której strony przyszłam. Czułam się zirytowana faktem, że zasnęłam w lesie. Przeczesałam włosy do tyłu, przytrzymując je u góry ręką. Kiedy usłyszałam za sobą jakiś szmer, gwałtownie odwróciłam się w tamtą stronę. Analizowałam w głowie, wszystko co robiłam wcześniej, żeby określić w którą stronę powinnam się kierować. Ruszyłam w prawo, nie mając pojęcia czy to jest droga, która doprowadzi mnie do wyjścia z tego miejsca. Podnosiłam wysoko nogi, żeby nie zawadzić się o wysoką trawę. Rosa moczyła moje leginsy sprawiając, że odczułam chłód. Miałam na sobie jedynie bluzkę na ramiączkach, jednak to był teraz najmniejszy problem. Spojrzałam na zegarek w telefonie. Widząc, że jest godzina dwudziesta trzecia siedem, zaśmiałam się do siebie sarkastycznie.
- Brawo dziewczyno, brawo - syknęłam.
Szłam przed siebie, spostrzegając zarysy jakiegoś budynku. Zamrugałam kilka razy oczami, widząc drewniany dom, który w tym świetle był przerażający. Nie pamiętam, żebym wcześniej go mijała, więc to oznacza, że zagłębiłam się w las jeszcze dalej. Odwróciłam się za siebie, z zamiarem wrócenia do miejsca w którym byłam przed chwilą. Spojrzałam w niebo, które było całkowicie zachmurzone. Ugryzłam swój paznokieć, myśląc nad konkretnym rozwiązaniem. Nie mogę tu zostać całą noc, jest zbyt strasznie. Moje serce podskoczyło do gardła, kiedy usłyszałam, skrzypienie drzwi starego domu. Szybko schowałam się za drzewo, biorąc głęboki oddech.
Słyszałam szeleszczenie trawy, pod czyimiś nogami. Miałam w głowie najstraszliwsze scenariusze. Byłam pewna, ze jest to drwal, który czekał na taką zbłąkaną dziewczynę jak ja i dobrze wie, że stoję za tym drzewem. Nawet nie wiecie jak bardzo się bałam. Tego nie da się opisać słowami. Przeklinałam swoje życie w duszy tak bardzo, że gdyby ktoś mógł czytać mi w myślach, stwierdziłby, że potrzebuje psychotropów. Kucnęłam chowając się w trawie i sięgając po swój telefon. Zmniejszyłam jasność ekranu na minimalną, żeby przypadkiem nie rzucać się w oczy. Usłyszałam odkaszlnięcie, co oznaczało, że jednak tam ktoś jest. Zagryzłam wnętrze policzka, wybierając numer Janka. Po jednym długim sygnale usłyszałam, że odbiera.
- Co tam mała? - jego głos rozbrzmiał w słuchawce.
Nie mogłam się w sobie zebrać, żeby coś powiedzieć. Za bardzo bałam się, że zostanę odkryta.
- Musisz mi pomóc - jęknęłam szeptem, łapiąc się za czoło.
W słuchawce odbił się odgłos, który przypominał odsuwanie się krzesła.
- Co się stało? Jesteś w domu?
Przełknęłam ślinę, kolejny raz słysząc skrzypienie drzwi.
- Nie - szepnęłam ledwo słyszalnie.
- Jak to? Ania co się dzieje? - ton jego głosu obniżył się.
Wykorzystałam chwilę wiatru, który dawał naturalny dźwięk na przejście na bezpieczniejszą odległość.
- Halo? Kurwa Ania, mów gdzie ty do cholery jesteś - mimo że go nie widziałam, mogłam się domyślić, że jego oczy teraz pociemniały.
- Nie wiem, no znaczy w lesie. Boje się -  jęknęłam do telefonu.
- Jak to w lesie? Opisz mi dokładnie gdzie stoisz, już po ciebie jadę - mogłam usłyszeć dźwięk kluczy od samochodu, prawdopodobnie wziętych do jego ręki.
- Jezu, nie wiem. Zgubiłam się - rozejrzałam się.
- Jak to się zgubiłaś? Dziewczyno, co ty robiłaś? - w słuchawce usłyszałam, trzepniecie drzwiami samochodu.
- Nie mogę ci teraz tego tłumaczyć, ktoś tu jest - szepnęłam, podnosząc się delikatnie, by wychylić się za drzewo.
- Opisz mi, co ostatnio widziałaś - słyszałam jak odpala samochód.
Odgarnęłam włosy z czoła, na swoje plecy.
- Pobiegłam na łąkę, za parkiem. Potem poszłam w stronę lasu, i teraz wylądowałam koło jakiegoś starego domu i słyszę jak ktoś się tu kręci - jęknęłam.
- Nie ruszaj się stamtąd, wiem gdzie to jest - ochrypnięty głos chłopaka odbił się w słuchawce.
- Pośpiesz się - mruknęłam, czując jak kropla deszczu spada na moje gołe ramię. Chwile potem usłyszałam grzmot, rozchodzący się po całej okolicy.
- No zajebiście - pisnęłam.
Przełknęłam głośno ślinę, rozłączając się. Krople deszczu spadały na moje nagie ramiona. Słyszałam szepty jakiś mężczyzn co oznaczało, że jest ich tam więcej. Oblizałam nerwowo usta. Nie mogę dłużej stać w tym miejscu, bo prędzej czy później mnie zauważą. Skierowałam się po cichu w przeciwną stronę od domku. Ogromna błyskawica rozjaśniła wszystko dookoła i przez sekundę mogłam dostrzec dwie zakapturzone osoby. Przykryłam ręką usta, spodziewając się grzmotu, który zaraz nastąpił. Byłam rozdarta i nie miałam pojęcia co mam robić. Odeszłam kilkanaście kroków do tyłu i usiadłam na tyłku czekając, aż Bóg się nade mną zlituje.
- Widziałem tam kogoś, stary - usłyszałam szept jednego z mężczyzn.
Otworzyłam szerzej oczy, próbując dostrzec jakąś postać. Odgłos ugniatanej trawy i łamania gałęzi wywołał na moich plecach dreszcze.
- Jestem pewien, że to była dziewczyna. Musi tu gdzieś być, szukaj jej - moje serce podeszło do gardła.
Obmyślałam plan ucieczki, ale nie potrafiłam zrobić najmniejszego ruchu, bo bałam się, że zostanę przyłapana. Zawsze miałam nadzieję, że tylko w filmach dziewczyny gubią się w lesie i zostają napadnięte i zabite, ale widocznie ja będę ofiarą takiego zdarzenia.
- Chyba tam kogoś widzę - głos był przerażająco blisko mnie.
Zerwałam się na równe nogi i nie myśląc o konsekwencjach zaczęłam uciekać przed siebie. Głuchy szelest jaki wydostał się spod moich nóg, zwrócił uwagę mężczyzn.
- Cholera, tam jest i ucieka - mruknął głośno jeden z nich, zaczynając biec za mną.
Adrenalina płynąca w moich żyłach sprawiła, że biegłam jak szalona. Życzyłam sobie powodzenia wiedząc, że las to jeden wielki labirynt i nigdy się z niego nie wydostanę biegnąc gdzie popadnie. Stanęłam za jednym drzewem, nabierając głęboko powietrza do płuc. Z moich ust wydostał się przeraźliwy pisk, kiedy poczułam na swoim ramieniu czyjąś rękę.



__________________________________________________________________________
Dziękuje wam za 100 tysięcy wyświetleń w tak krótkim czasie. To jest dla mnie wręcz nie do ogarnięcia, że tak wam się to spodobało i czekacie na dalsze części. :D
Dzięki wam poczułam się doceniona mordeczki, haha :D