Rozdział 10

"- Nie dotykaj mnie - wyrwałam od niego rękę, kierując się do pokoju. "

Perspektywa Janka:
Ania wyrwała się ode mnie, biegnąc do pokoju. Oddychałem głęboko, analizując co ja własnie usiłowałem zrobić.
- Kurwa - warknąłem, uderzając z całej siły pięścią w ścianę przede mną, by rozładować emocje.
Po całym domu rozszedł się nieprzyjemny huk. Jestem pieprzonym idiotą i teraz straciłem jej całe zaufanie. Zacisnąłem zęby opierając się o ścianę, w którą chwilę temu uderzyłem. Kostki na mojej dłoni były pozdzierane, ale nie zwracałem na to uwagi. Ruszyłem w stronę drzwi od pokoju szatynki. Nacisnąłem klamkę, ale były zamknięte od środka.
- Ania otwórz, porozmawiajmy - mruknąłem łagodniejszym tonem, wsuwając rękę do kieszeni swoich spodni.
Cisza. Zastukałem drugą ręką w drzwi.
- Wiem, że mnie słyszysz. Daj mi to wyjaśnić - oblizałem wargi, patrząc tępo w ścianę.
- Daj mi spokój, już mi wszystko powiedziałeś - cichy głos dziewczyny dobiegł z pokoju.
Nigdy nie miałem wyrzutów sumienia, ale kiedy usłyszałem, że płacze i to z mojej winy, coś ścisnęło mnie w klatce piersiowej.
- Proszę - oparłem czoło o drzwi, przymykając oczy.
Kolejny raz odpowiedziała mi ciszą. Nie dziwię się, że nie chce ze mną rozmawiać, ale nie mogę dopuścić do tego, żeby stąd odeszła.
Stałem pod drzwiami jeszcze dobre dwadzieścia minut, co jakiś czas pukając w nie i prosząc o chwile rozmowy, ale na nic. Zrezygnowany skierowałem się do swojego pokoju.

Perspektywa Ani:
Leżałam na łóżku, patrząc w drzewo za oknem. Nagle wiatr poruszający gałęziami dużego dębu, był ciekawszy niż rozmyślanie nad tą całą sytuacją. Słyszałam jak Janek puka do drzwi, prosząc o rozmowę, ale nic nie odpowiadałam. Nie miałam ochoty teraz na niego patrzeć. Wydawało mi się, że jestem z nim bezpieczna. No właśnie, wydawało mi się. Wiem, że w kontrakcie chodziło o to, że jestem jego partnerką do różnych wyjść czy spotkań, ale nic nie było napisane, że nie mogę tańczyć z innymi. Przecież my nic złego nie robiliśmy. Jak chciał dziewczynę, która by nie odstępowała go na krok, mógł sobie wziąć każdą inną dziewczynę, której ślina cieknie po brodzie na jego widok. A ja jedyne czego chciałam, to dobrze się bawić, ale coś jednak nie wyszło. Westchnęłam, wciskając głowę w poduszki. Mimo wszystko nie chce zrywać naszej umowy, pewnie musiałabym ponieść jakąś karę.
Nie miałam teraz ochoty iść do łazienki brać prysznic, dlatego ściągnęłam z siebie sukienkę, którą położyłam na krzesełku obok. Sięgnęłam po większą koszulkę i krótkie spodenki, które leżały w tym samym miejscu. Kiedy wsunęłam na siebie ubrania, położyłam się na łóżku okrywając kołdrą po samą brodę. Zaczęłam sobie cicho pod nosem podśpiewywać jedną z moich ulubionych piosenek. Nie pytajcie czemu w takiej sytuacji, ale ja wciąż sama siebie nie rozumiem.
- Jestem upadłą tak nisko, że już nikt mnie nie zauważał. Zaległam w anonimowości, walczę z pustka i chłodem - śpiewałam szeptem do siebie.
Wydałam z siebie sarkastyczny śmiech, zdając sobie sprawę, jak ta piosenka do mnie pasuje. Przeczesałam ręką włosy, które opadły na moje czoło.
- Ja jestem niczym, jestem nikim. Mam cały swój ból jako królestwo - szeptałam dalsze wersy, kiedy po domu rozszedł się głośny huk. Wzdrygnęłam się na łóżku, milknąc. Spojrzałam w stronę drzwi, patrząc w nie w taki sposób jakbym miała moc widzenia przez ściany. Próbowałam to olać. Przekręciłam się na drugi bok, przymykając oczy. Kolejny huk dobiegł do moich uszu, a za nim kolejny. Zagryzłam wewnętrzną stronę policzka.
 - A co jeśli zdarzyło się tam coś niedobrego? - głos w mojej głowie odbił się echem.
Przeklinam dzień w którym urodziłam się kobietą. Nienawidzę naszej podświadomości, która każe nam być wszędzie gdzie coś się dzieje. Wygrzebałam się z łózka, podchodząc powoli do drzwi. Przekręciłam kluczem w zamku, który przeskakując wydał charakterystyczny dla niego dźwięk. Przełknęłam głośno ślinę, uchylając je po cichu. Kolejny odgłos, brzmiący jak rozbicie się czegoś o ziemie sprawił, że podskakując uderzyłam się o framugę. Skrzywiłam się, masując ręką ramię. Zrobiłam kilka kroków do przodu, idąc za dźwiękiem. Postawiłam pierwszy krok na schodach równo ze swoim oddechem. Ręką podtrzymywałam się poręczy, w razie gdyby jakiś zabójca, który wkradł się do domu i robi ten hałas, chciał mnie zrzucić ze schodów. Kiedy dźwięk rozbijanego szkła dobiegł do moich uszu, włączył się we mnie instynkt lwa. Zaczęłam szybciej schodzić po schodach. Stając na ostatnim stopniu zamarłam. Salon, który ostatnio tak chwaliłam wyglądał jak po przejściu huraganu. Wszędzie walały się rozbite wazony, ramki, a nawet szklanki i lustro. Stałam w miejscu skanując najbliższy obszar wzrokiem. Moją uwagę przykuł Janek, stojący tyłem do mnie z zaciśniętymi pięściami. Kiedy zauważyłam, że podchodzi do okna zamachując się ręką w zamiarze rozbicia go, moje oczy szybko się powiększyły.
- Janek, nie! - krzyknęłam, wbiegając do pokoju.
Chłopak opuścił swoją rękę, słysząc mój głos. Odwrócił się w moją stronę.
- Co ty do cholery robisz? - zdezorientowana podniosłam głos.
Jego twarz złagodniała, kiedy przeniósł na mnie wzrok. Podeszłam bliżej niego, by móc lepiej go widzieć. Moje usta rozchyliły się, kiedy spojrzałam na jego dłonie. Wyglądał jakby własnie dokonał morderstwa i wycinał z martwego ciała wszystkie narządy. Złapałam za jego nadgarstki, oglądając je dokładnie.
- Boże - szepnęłam, podnosząc oczy ku górze.
Jego wzrok był zupełnie pusty. Nie mogłam wyczytać z jego twarzy żadnych emocji.
- Ania, ja... - jego zachrypnięty głos, dobiegł do moich uszu.
- Zamknij się - warknęłam przez zaciśnięte zęby.
Pchnęłam go w stronę parapetu, dając mu znak żeby na nim usiadł.
- Gdzie jest apteczka? - spytałam, idąc powoli w stronę wyjścia z salonu.
- W łazience - odpowiedział na co ja skierowałam się tam, by jak najszybciej ją znaleźć. Wpadłam do łazienki jak burza, podchodząc do półki pod umywalką. Otwierałam każdą szafkę po kolei w celu odnalezienia, czegoś co pomogłoby mi opatrzyć jego rany. Przeszukałam wszystkie możliwe miejsca, ale nigdzie nie było nawet wacików. Warknęłam do siebie z frustracji, obracając się na pięcie. Uderzyłam się w czoło, kiedy zauważyłam, że apteczka wisi na ścianie zaraz obok mnie.
- Brawo dziewczyno - mruknęłam do siebie, wracając do salonu.
Janek siedział, tam gdzie go zostawiłam. Podeszłam do niego, kładąc apteczkę obok na komodzie. Wyciągnęłam z niej pęsetę, następnie biorąc jego dłoń w swoją. Zabrałam się za wyjmowanie, kawałków szkieł wbitych w jego rękę. Patrząc na to wszystko, miałam ochotę zwymiotować.
- Jesteś pieprzonym idiotą - powiedziałam, sięgając po wodę utlenioną. Zwilżyłam wacik preparatem, następnie dokładając go do jego ran. Jego ciało nawet nie drgnęło, mimo że musiało go to boleć. Kolejne dziesięć minut, spędziliśmy w ciszy. Ja skupiając się na jego dłoniach, a on widocznie nie chciał mi przeszkadzać. Odłożyłam zakrwawione waciki na bok.
- Skończyłam - mruknęłam, puszczając jego rękę. Zaczesałam włosy do tyłu, wypuszczając powietrze z ust.
- Nie powiesz nic? - warknęłam, rozglądając się po salonie, by znowu ocenić jego stan. Poczułam ręce chłopaka na swoich biodrach. Zostałam przyciągnięta i przyciśnięta do jego ciała.
- Przepraszam - szepnął bezpośrednio do mojego ucha, przez co moje ciało pokryła gęsia skórka.
Milczałam. Mój wzrok spoczywał na jego szyi. Nie chciałam patrzeć na jego twarz, bo pewnie bym mu uległa.
- Wiem, że jestem idiotą i nie powinienem podnosić na ciebie ręki - ostatnie słowa wypowiedział w taki sposób, jakby wcale nie chciały opuścić jego gardła. Jego ręce przeniosły się na moje policzki, obejmując je z obydwóch stron, zmuszając mnie do tego, abym na niego spojrzała.
- Dasz mi kolejną szansę? - szepnął, a ja utopiłam się w jego oczach.
Były takie ciemne, a mimo to ukazywały troskę. Jego wzrok zsunął się na moje usta. Automatycznie zwilżyłam je językiem, przez co w jego oczach błysnęła jakaś nieznana iskierka.
- A dasz mi gwarancje, że jej nie stracisz? - chciałam się od niego odsunąć, ale jego dłonie znów znalazły się na moich biodrach i trzymały mnie blisko jego ciała.
- Jeśli tylko mi w tym pomożesz, nie stracę jej - spojrzał na moją twarz, uśmiechając się delikatnie.
- Niby jak mam ci pomóc - zaśmiałam się ironicznie, kręcąc głową.
- Za każdym razem, kiedy będę mówił zbyt dużo, całuj mnie - puścił do mnie oczko.
Prychnęłam na jego słowa, zdejmując jego ręce ze swoich bioder.
- Możesz sobie pomarzyć - mruknęłam odwracając się z zamiarem pójścia do swojego pokoju.
Jego śmiech dobiegł do moich uszu.
- Jesteś zbyt niewinna nawet na pocałunek - szepnął uszczypliwie.
Zmrużyłam oczy, stając w miejscu. On mnie chce sprowokować, prawda? Uśmiechnęłam się zadziornie do siebie, wpadając na wyśmienity pomysł. Odwróciłam się do chłopaka, zagryzając wargę. Zrobiłam kilka kroków w przód, kładąc ręce na jego klatce piersiowej. Moje serce biło jak oszalałe, ale jego wyraz twarzy był tego wszystkiego wart.
- Udowodnić ci, że nie jestem taka niewinna jak myślisz? - wymruczałam prosto do jego ucha, po czym złożyłam delikatny pocałunek na jego kości policzkowej.
Na jego twarzy było wymalowana dezorientacja. Nie spodziewałeś się tego idioto, co?

___________________________________________________________________________

Dziękuje wam za to, że w ciągu dwóch tygodni osiągnęliśmy ponad 65 tysięcy wyświetleń!
Pewnie nie byłoby tak gdyby nie Janek, więc to w największym stopniu jego zasługa.
Chciałabym także podziękować Hani, która zrobiła nowy nagłówek, oraz Martynie, która dała mi kilka świetnych wskazówek dotyczących grafiki. Dziękuje wam dziewczyny. :)