Podsumowanie

Cześć i czołem!
Co prawda nie miałam zamiaru pisać tego posta, bo uważałam, że jest on zbędny, ale ciągle widzę przybywające komentarze od osób, które myślą, że to już koniec fanfiction. Otóż mam dla was niespodziankę:

Będzie druga część opowiadania!

Zakładając bloga w lutym, nie przeszło mi nawet przez myśl, że stanie się on tak popularny. Prawie milion na liczniku - mogę to uznać za sukces, prawda? Ale to wszystko dzięki wam. Gdyby nie wy i wasze komentarze, nie miałabym motywacji do pisania dalszych rozdziałów, bo to naprawdę jest pracochłonne i wymaga mojej cierpliwości oraz mobilizacji. Ale teraz nie o tym.., 

Z dnia na dzień jest was tutaj coraz więcej, co sprawia, że nie mogę tego tak po prostu zostawić i dać sobie z tym spokój. Dzięki wam, opowiadanie dotarło do Janka, a on pisał o nim na asku, na grupie i znalazłam się na pełzaczach! Nawet nie wiecie jakie to miłe uczucie, kiedy twoja praca (nawet jeśli nie jest ona wyśmienita i profesjonalna) zostaje doceniona. Pewnie wiele z was prowadzi swojego bloga, może nawet pisze fanfika o Janku i wie, jak każde wyświetlenie i komentarz cieszy. 

Przez te dziesięć miesięcy dużo się zmieniło - mój styl pisania, pomysły, czy chociażby nastawienie do prowadzenia bloga. W tym czasie wiele razy spotkałam Janka, w tym jeden moment na pewno zostanie na długo w mojej pamięci. Jeśli śledzicie mojego aska, lub jesteście na grupie, pewnie wiecie o co chodzi. Nie będę się dalej rozwodzić, bo nie taki jest cel tego posta. Po prostu chciałam wam ogromnie podziękować, za to, że poświęcacie mi swój czas, na czytanie tego co dla was tworze. Mam nadzieję, że cierpliwie poczekacie na drugą część, która powinna pojawić się niebawem oraz, że będzie ona przez was przyjęta z tak samo dużym entuzjazmem jak ta!

Urywek filmiku z sierpnia - nie zwracajcie uwagi na moje trzęsące się ręce....

W międzyczasie zapraszam was: 

• Na mojego aska
• Na moją grupę
• Wersję tego opowiadania na wattpad